Nadine begint als ze twaalf is met roken en blowen. “Ik kreeg een vriendin die rookte en ik vond het stoer. Geld voor sigaretten had ik niet. Daarom stal ik ze. Ik werd al snel betrapt. De politie werd erbij gehaald. Toen voelde ik me heel klein en angstig. Ik was vooral bang voor de reactie van mijn moeder.”

Nadines moeder heeft borderline. Nadine vertelt: “Soms was ik het helemaal voor haar, en soms helemaal niet. Dan zei ze dat ik niet geboren had moeten worden. Ik stond als zevenjarige aan haar bed om haar te bemoedigen om door te gaan met leven. Ze vroeg ook wel eens of ik met haar mee zou gaan als zij er een einde aan zou maken. Blowen werd door mijn achtergrond een stuk interessanter. Het gaf me een lachkick en dan was ik even weg uit alle zorgen. Ik vond het geweldig.”

Rebelleren
Op veertienjarige leeftijd wordt Nadine uit huis geplaatst. “Ik had een overdosis medicatie genomen, als schreeuw om aandacht. Ik werd opgenomen bij Jeugdzorg. Daar ging ik rebelleren. Ik stal steeds vaker en ik ging niet naar school. Ook bedreigde ik andere jongeren. Dat laatste was de druppel. Ik werd weggestuurd.” Ongeveer een half jaar later is Nadine de eerste bewoner van de kliniek voor kinderen en jongeren bij De Hoop. Nadine: “Tegen die tijd was ik heel depressief en ook heel zwaar, zo’n 134 kilo. De opmerking ‘je had niet geboren moeten worden’ bleef maar door mijn hoofd gaan. Ik vond mezelf waardeloos. Maar ik was ook absoluut niet gemakkelijk. Ik stond niet open voor therapie. Wel heb ik in die tijd mijn leven aan Jezus gegeven. Dat gaf me vreugde.”

Vrijheden
De vreugde is nog niet blijvend. Nadine gaat weg bij De Hoop en komt terecht in een woongroep van Jeugdzorg waar ze veel meer vrijheden heeft. “Daar kon ik niet mee omgaan. Na twee weken was ik alweer aan het blowen. Ik heb daar twee jaar gezeten. Ik wilde naar school, maar dat lukte me niet. Ik kon niet eens op tijd opstaan. Na een tijdje maakte de groepsleiding me niet meer wakker. Het had toch geen zin.”

Flat
Als Nadine 18 is, moet ze weg uit de woongroep. “Ik kwam toen ergens terecht waar niemand naar me omkeek. Ik blowde hele nachten en had mijn eerste seksuele ervaring, tegen mijn zin in. Na een tijdje kreeg ik een eigen flat, maar ik kon niet voor mezelf zorgen. Er kwamen allerlei vreemde types mijn huis in die zich met zaken bezighielden die niet in orde waren. Iedereen pakte wat hij wilde en de flat voelde niet als mijn thuis. Een baan krijgen lukte niet, omdat ik geen diploma’s had.”

Harddrugs
Nadine is inmiddels in aanraking gekomen met speed. “Dat beviel erg goed. Harddrugs werden steeds belangrijker voor me. Ik wilde het verdriet van alle dingen die mij schade aangericht hadden niet voelen. Het ging al snel helemaal mis. Ook als ik niet gebruikte voelde ik schokken in mijn hoofd.” Maar juist dan komt de verandering. Nadine: “Ik begon terug te verlangen naar God. Terwijl ik onder invloed was vertelde ik vrienden het Evangelie. Een vriend van mij besloot op basis van mijn verhaal om naar de kerk te gaan en kwam enorm blij terug. Dat wilde ik ook. Dus ik ging naar de kerk. Er was die zondag net een jeugddienst, met een getuigenis van iemand die aan cocaïne verslaafd was geweest. Het was alsof er een deken van liefde over me heen werd gelegd. Ik kwam thuis.”

Bevrijd
Nadine gaat vanaf die zondag steeds terug naar de kerk. “Ik zocht ook hulp voor mijn verslaving en ik heb me laten dopen. Ik wilde graag een Bijbelschool doen, maar dat kostte tweeduizend euro – te duur voor mij. Ik ben ervoor gaan bidden. Mijn stiefvader heeft een niet-gelovige vriend van hem benaderd en die heeft het hele jaar betaald! Ik ben ook naar een conferentie gegaan van Wilkin van der Kamp. Daar heeft God me bevrijd van het verdriet, de schuld en schaamte en mijn depressiviteit. Ik vóélde weer. Er kwam weer levenslust.”

Ervaringsdeskundige
Nadine wil ook graag aan het werk. Ze vertelt: “Bij het re-integratiebureau hebben ze de opleiding als ervaringsdeskundige bij De Hoop voorgesteld. Vroeger wilde ik nooit met mensen werken. Ik was mensenschuw. Nu wil ik vanuit een christelijke visie er zijn voor anderen. Ik wil degene zijn die stabiele hulp biedt. Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk dat is.”

Dit verhaal verscheen eerder in het magazine HOOP, van evangelische hulpverleningsinstelling De Hoop ggz.