De Top-40 is realistischer dan dat wat je in de kerk hoort
‘Vanavond zullen we even over de rand van de hel blikken. Popmuziek: een machtig middel in de klauwen van satan.’ Was getekend Koos de Jong tijdens zijn populaire popmuzieklezing van Stichting Jij daar. Wat volgt zijn opruiende beats, nietsverhullende clips en satanische teksten. Als muziekfan ben ik natuurlijk hierbij aanwezig geweest en om eerlijk te zijn, ik krijg flinke jeuk van deze eenzijdige en confronterende avonden. Omdat ik geloof dat popmuziek een stuk realistischer en eerlijker is dan wat je in de kerk hoort.
En als ik dat op een verjaardagsparty deel, krijg ik al heel snel de kerstman-reactie. 'Ho, ho, ho Leenard, nu ga je wel een beetje kort door de bocht. Want...' Maar wees eens eerlijk. Zijn veel Opwekkingsliedjes niet een beetje lievig, onrealistisch en zoetsappig? Gaat popmuziek niet veel meer over the real thing of life? Het neemt de mooie, maar ook rauwe en duistere kant van het leven en de emoties die daarmee gepaard gaan serieus.
Het is realistisch en gaat vaak over gebeurtenissen waar je als mens mee geconfronteerd wordt. Verlangen naar liefde, troost, geborgenheid, gekend worden, dood, scheiding, angst, twijfel, teleurstelling, relatiestruggles, seksueel misbruik, de zinloosheid van het leven, depressie, woede, vluchtelingenproblematiek, vriendschap, armoede, leven met foute keuzes die je hebt gemaakt, rassenhaat en zo kan ik nog wel even doorgaan. Popmuziek neemt de schreeuw, de rauwe kant van het leven, de rafelranden van onze maatschappij ontzettend serieus en het wordt tijd dat de kerk dat ook eens gaat doen.
Ik geloof dat God overal in te vinden is, dus ook in popmuziek. God gebruikt het in ieder geval in mijn leven om Zijn verhaal te vertellen. Het geeft inhoud aan abstracte begrippen als schuld, zonde, genade, hoop, gerechtigheid en vrijheid. Waar deze woorden in kerkliedjes vage termen blijven, geeft popmuziek hier inhoud aan. In Feel van Robbie Williams hoor ik mijn eigen zoektocht naar échte liefde en besef ik dat die alleen bij God te vinden is. Diggi Dex helpt mij met het liedje Morgen komt het goed te blijven geloven dat God deze wereld op een dag gaat herstellen. Black and White van Michael Jackson als protestlied wat mij bewust maakt van de rassenhaat in onze maatschappij. Of wat dacht je van Sorry van Kensington die mij een vergevende God laat zien waarbij ik me niet hoef te schamen voor mijn falen, maar het eerlijk mag toegeven, zonder afgedankt te worden. En dan heb ik het nog niet eens over Grace van U2. Het maakt mij duidelijk dat er nooit een einde komt aan genade.
Maar Leenard, zeg je daarmee dat je popmuziek de kerk in wilt halen? Ja, dat zeg ik inderdaad. Voor mij geen happy clappy Opwekking, waarbij je je handjes lekker chill in de lucht kunt steken. Liever na een preek een rauw en confronterend Top-40 nummer als luisterlied. Want als het Evangelie confronteert, schuurt en eerlijk is, waarom dan niet onze muziek in de kerk?
Praatmee