• Jessica (23): "In de dagen na de abortus voelde ik me leeg, en dat werd nog eens versterkt toen mijn beste vriendin Laura me dolenthousiast kwam vertellen dat ze zwanger was. Op Facebook zie ik hoe ze geniet van het wondertje dat in haar groeit. Ik heb zo veel spijt, op dit moment ga ik er bijna aan onderdoor."
• Eva (28): "Het kind houden is geen seconde een optie geweest. Onze liefde was nog zo pril. We wilden nog reizen, ik werk fulltime en woon in een studiootje van dertig vierkante meter. (...) ‘Oké’, riep ik tegen mijn vriend, ‘volgens mij was dat de baby.’ Ik heb het weggespoeld, heel nuchter."
• Patricia (25): "We wonen allebei nog thuis, ik studeer, we konden een kind niets bieden. Ik was het met hem eens, maar ja: toen gierden er nog geen hormonen door mijn lijf. Twee weken lang hield ik iedereen op afstand, ook Tim. Het is de moeilijkste beslissing uit mijn leven geweest. Tot aan het moment van de narcose twijfelde ik nog, maar omwille van mijn relatie en de slechte basis voor het kindje, koos ik toch voor een abortus."
• Lisanne (20): "Mijn vriend wachtte mij op met zijn moeder, vriend en broer. Ze stonden dreigend voor me: als ik geen abortus pleegde, was ik niet meer welkom. Op mijn veertiende ben ik uit huis geplaatst vanwege kindermishandeling, dus bij mijn ouders kon ik niet terecht. (...) Ik huilde toen ik op de echo een hartje zag kloppen. Een paar maanden later ging het uit. Bij elke ruzie gooide ik hem voor de voeten dat ik mijn kindje voor hem had vermoord."
• Yvonne (26): "Ik ben heel zwart-wit ingesteld; ik wilde geen kind van een onenightstand. Klaar. (...) Na de abortus ben ik in een acht maanden durende depressie terechtgekomen. Familieleden van Yoeri die over de abortus hoorden, hebben me volledig zwartgemaakt op Facebook. Een afschuwelijke periode."

Klik hier om het volledig artikel te lezen.