"Om je medemens te zien, te ontmoeten is dat jaarlijks een kans voor wie zich christen weet. Na enige tijd in ons land zijn werk verricht te hebben, concludeerde de correspondent van het Franse blad Le Figaro dat het op jezelf zijn is wat de Nederlander kenmerkt. Tussen onze achtertuintjes zetten we hoge coniferen en liefst nog een schutting. Zodra de schemer zich meldt, gaan de gordijnen dicht. Laten mijn buren niet zien wat ik dagelijks doe. Op mijn eigen leven ben ik gesteld, mijn privacy, mijn stukje leven voor mezelf. In dit klimaat is eenzaamheid geboren, verbaas je je niet echt als in steden of dorpen een medemens na zijn dood door niemand gemist wordt.

Liefdemaaltijden
Hoe baanbrekend moet het leven van de eerste christenen niet geweest zijn, hun vrijwillige gemeenschap van goederen. Niemand leed gebrek, omdat wie landerijen of huizen bezaten, een koper zochten en de opbrengst aan de voeten van de apostelen legden. Hun liefdemaaltijden kwamen daarbij. ‘En terwijl zij van huis tot huis brood braken, namen zij gezamenlijk voedsel tot zich, met vreugde en in eenvoud van hart.’

Helaas, lang kon dit zo niet blijven. Handelingen 5 (Ananias liegt over de prijs van een verkocht eigendom) en 1 Korinthe 11 (‘Want bij het eten gebruikt iedereen van tevoren al zijn eigen avondmaal en dan heeft de een honger, terwijl de ander dronken is’) laten ons zien dat de werkelijkheid van de zonde kort na Pinksteren al vat heeft op de christelijke gemeente.

Nieuwe Testament
Christenen, zo werden ze in Antiochië (Hand. 11:26) voor het eerst genoemd: ‘christianoi’, aanhangers van Christus. Het is goed mogelijk dat deze benaming oorspronkelijk een spottende bijklank had. Feit is dat het Nieuwe Testament slechts drie keer het woord ‘christen’ noemt. Behalve in Antiochië is dat in Handelingen 26, waar Agrippa tegen Paulus zegt: ‘U overtuigt mij bijna om christen te worden’ en in 1 Petrus 4, waar de apostel spreekt over het lijden als christen.

Zijn ze anders, die christenen? Ja, als je tijdens het verblijf op een camping de gordijnen van je woning niet sluiten kunt, dan valt het anderen op dat je zondagavond voor het televisiescherm in de kantine ontbreekt als de Nederlandse vrouwen Europees kampioen voetballen worden. ‘Hé, ik heb je gemist vanavond.’

Er ontstaat een gesprek over zondag, kerkgang, geloof in en gehoorzaamheid aan God. Dan zegt de vrouw – vijftiger, net onder Nijmegen woonachtig –: ‘Ai, ik heb zulke mensen wel meer ontmoet. Ik dacht dat ze zich christenen noemen.’

Dabarwerk
‘Ik dacht dat ze zich christenen noemen.’ Die paar woorden geven me enige dagen veel te denken. Zelfs dát is in ons land toch niet onbekend aan het worden, alleen al omdat de naam ChristenUnie van tijd tot tijd in het nieuws klinkt? Blijkbaar zijn er medelanders voor wie geloof en God, kerk en christenheid zo op afstand staan dat er geen naam of begrip, geen beeld of idee aan verbonden is.

Juist tijdens de vakantieperiode, als de schutting tussen mensen ontbreekt en de coniferenhaag laag is, kun je elkaars leven delen. Het is een zegen dat elk jaar weer jonge mensen beschikbaar zijn voor het Dabarwerk, om op verschillende campings voor anderen in woord en daad Gods liefde voor zondaren centraal te stellen. Tegelijk, evangelisatiewerk is nooit uit te besteden aan een commissie of een Dabarteam, maar raakt het leven van ieder die de naam van Christus belijdt."

Piet Vergunst is hoofdredacteur van De Waarheidsvriend. Lees hier zijn volledige commentaar en klik hier om De Waarheidsvriend te ontvangen.