Bloedend hart
Zelf heb ik dit verscheidene keren aan de “slachtofferkant ” ondervonden. Vooral op kwetsbare momenten kan het er aardig inhakken. Zoals kort na een van mijn nekoperaties. Ik lag op mijn bed postoperatieve pijnen te lijden toen een oudste van mijn kerk belde:

“Hoi Henk, ik zou je wat willen vragen. Kun jij komende zondag helpen bij de bediening van het avondmaal?”
“Helaas. Ik ben net weer een dag thuis na een behoorlijk zware nekoperatie. De eerste maanden mag ik nog niks doen.”
“Nou, dan ga ik iemand anders proberen.”
Na dit gesprekje had ik niet alleen last van de operatie, maar ook van een opgevallen mond die niet meer dicht wilde. En… van een bloedend hart. Want het was pijnlijk om te beseffen dat ik vooral als werker werd gezien, terwijl de mens Henk er blijkbaar niet toe deed.

Kenmerken taakgerichte gemeente
Ik besef dat een gemeente niet zonder taakgerichte mensen kan. Zij zorgen ervoor dat gedachten in daden worden omgezet. Maar taakgerichtheid verandert is een valkuil wanneer het kwetsbare wordt vertrapt om doelen te verwezenlijken.

Bijkomend probleem is dat deze “doelenjagers” door hun maatschappelijke status en natuurlijke kwaliteiten nog weleens in de leiding van een gemeente zitten, waardoor de cultuur binnen de gemeente vroeg of laat geheel om het werken draait. Met desastreuze gevolgen! Meerjarenplannen zonder Deo Volente. Poppetjes die door organogrammen, in plaats van door de Heilige Geest op hun plaats worden gezet. Georganiseerde, in plaats van Geestgestuurde aandacht. Vergaderingen van werkers, in plaats van gelovigen. Bedenk en sloof, in plaats van bid en werk.

Taakgerichtheid als alibi
Ik verdenk taakgerichte christenen er weleens van, dat ze zich kerkelijk uitleven op taken om zichzelf zo een alibi te verschaffen voor onpersoonlijkheid. Alsof een taakgerichte persoonlijkheid een christen ontslaat van medemenselijkheid! Nee, een kaartje, een goed woordje of een luisterend oor, ze horen ook bij de taakgerichte christen. Tenminste, als hij zich wil laten leiden door de Heilige Geest.

Taakgerichtheid als mooie gave
We moeten beseffen dat geen enkele christen zonder deze leiding van de Heilige Geest kan. Wordt een taakgerichte christen begoten door Gods liefde, dan zal het een hele mooie gave blijken te zijn. Dan worden gemeenteleden niet meer als factor arbeid, kapitaal of kennis gezien, maar als kostbare schepselen van God. De Geest van God verwijdert de kleren die de man maken en vervangt ze door een witte mantel. Een witte mantel ten teken dat iedere christen, ongeacht zijn persoonlijkheid, natuurlijke bekwaamheden en toegevoegde gaven, dezelfde status heeft. Namelijk die van gereinigde zondaar. Dit besef voorkomt dat we onszelf de hemel in prijzen en maakt gevoelig voor anderen.

De mantel der liefde
Tot slot dit: bent u ook weleens tot in uw ziel geraakt door een liefdeloze benadering? Bedek het dan niet met de zwijgzaamheid van de lieve vrede of met de mantel der liefde (met daaronder een hemd van frustratie). Nee, veel beter is het om uw moed bij elkaar te rapen om vervolgens de persoon in kwestie, zonder verwijten, in liefde te vertellen over de pijn die u heeft ondervonden. U zult zien dat het zowel voor uzelf als voor die ander tot zegen zal zijn!

Bezoek hier de website van columnist Henk van Blijderveen.