In het boek ga ik uitgebreid in op de vraag hoe de christelijke gemeente zich kan verhouden tot de vraag hoe om te gaan met homoseksuelen (en andere niet-heteroseksueel geaarden) binnen hun muren en hoe mijn droomkerk eruit ziet. Als het interview ‘hongerig’ maakt naar meer, raad ik aan het boek te lezen.
In het interview vertel ik kort over twee soorten van ‘liefde’, waarmee wij christenhomo’s kunnen benaderen.

De eerste vorm van liefde komt vaak voor bij mensen die zich nogal verlegen voelen met homo’s in hun nabije omgeving. Omdat zij er vaak zelf niet over uit zijn hoe met homo’s om te moeten gaan, komen zij vaak niet verder dan te zeggen/denken: ‘Ik heb geen enkele goede reden jou de deur te wijzen, want Jezus ging ook om met hoeren en tollenaren.’ Of: ‘Wij zijn allemaal zondaars.’
Ik noem dit de ‘hoeren-en-tollenaren-liefde’, een variant op een gedoogconstructie, die in ieder geval mij door het hart snijdt.

De ‘hoeren-en-tollenaren-liefde’ is voorwaardelijk. Zij erkent het mens-zijn, zoekt naar verbinding, is ten diepste liever de ander rijk dan kwijt, maar spreekt toch van veroordeling. Zij beschouwt de ander niet zuiver op de graat, kan met zuivere hartintenties niet uit de voeten en doet impliciet een oproep tot bekering. De ‘hoeren-en-tollenaren-liefde’ is goedbedoeld, maar getuigt van een worsteling, die alleen door een verandering van denken kan ombuigen tot een overwinning op veroordeling.
Er bestaat namelijk een tweede vorm van liefde: de accepterende liefde.

De accepterende liefde is de moeilijkste van alle soorten liefdes. Accepterende liefde ontslaat ons namelijk van consequenties verbinden aan waarheidsclaims (‘een homo met een relatie is zondig, dus laat hem eerst maar tot inkeer komen!’) en geeft de ander uit handen (aan God!). Accepterende liefde zegt: ‘Heer, ik vertrouw erop dat de ander bij U in goede handen is en dat U een unieke en wijze weg met hem/haar gaat. Ik hoef niets te vinden, ik hoef alleen maar te doen: lief te hebben.’ Accepterende liefde is liefde vol overgave. Daarin verlies ik mijzelf. En dat is moeilijk.

Wat als dit gelukt? Dan weet de christenhomo zich erkend, aanvaard en geborgen. Alleen dán is er een ingang naar zijn hart, alleen dán kan er een feest van herkenning worden gevierd. De accepterende liefde betekent geen vereenzelviging met andermans standpunten, accepterende liefde betekent de ander te zien dóór de ogen van God via Zijn volmaakte (!) Zoon Jezus Christus.

Waar een ingang naar het hart van de ander wordt gevonden, komt er ruimte voor dialoog. Dan kan er urenlang gepraat worden, over van alles en nog wat. Dan zijn er misschien meningsverschillen, maar treffen we elkaar in het Vaderhart van God. Daar stijgen we uit boven wat ons scheidt en zoomen we in op wat ons bindt. En belangrijker: daar gaan we de ander écht liefhebben, omdat we zijn intenties proeven. Onvoorwaardelijk!

Bezoek hier de website van John Lapré.