De kracht van karakter
Ik heb een tijdje maar 1 zin in mijn hoofd gehad: wie hoog wil gaan, maar bereid zijn om de diepte in te gaan. Ik weet eerlijk gezegd niet eens of dat een goede zin is, maar dat is waar ik aan dacht. Ik moest namelijk denken aan de overdenking van een tijd terug waar ik het had over geplant zijn. En de wortels die zo belangrijk zijn.
Vandaag wil ik daar over verder gaan, want ik denk dat we soms niet door hebben hoe belangrijk die wortels zijn. Vooral in een tijd waar social media enorm sturend en stuwend is, lijkt het alsof het alleen maar gaat om de bla-bla-bladeren. We posten over onze successen en daarmee zouden we een signaal af kunnen geven dat de successen belangrijker zijn dan het proces die voorafgaat aan het “succes”.
Maar wat is nu eigenlijk succes? Is succes niet enorm relatief en vaak overrated? Mensen die succes najagen ontdekken vaak dat succes als doel nooit behaald kan worden, want als succes het doel is dan is er altijd een volgend succes dat op je wacht. Maar wanneer we het proces zien en bereid zijn om geplant te zijn en daarmee dus de diepte in gaan, dan zullen we ontdekken dat het echte succes niets te maken heeft met de bladeren en hoe je bent wanneer je in bloei staat, maar juist met wie je bent wanneer het winter is en jij met de wortels de diepte in gaat.
Wie je bent wanneer niemand je ziet wordt ook wel karakter genoemd en daarom noem ik dit artikel: de kracht van karakter.
Ik wil je meenemen naar een tekst uit Spreuken waar ik aan moest denken toen ik hieraan dacht.
Wie ontzag heeft voor de HEER wint aan wijsheid, bescheidenheid gaat aan eerbetoon vooraf. (Spr. 15:33 NBV)
In de Message staat het zo::
Fear-of-God is a school in skilled living - first you learn humility, then you experience glory. (The Message)
Oftewel:
Ontzag voor God hebben is een opleiding voor een vaardig leven. Eerst leer je nederigheid en dan ervaar je eer.
Zie het als een torenflat dat wordt gebouwd: eerst moet men diep graven om ruimte te maken voor het fundament, tijdens dit graven zullen dingen die jarenlang begraven en vergeten waren weer naar boven komen en verwijderd moeten worden en pas dan kan het fundament worden gelegd. Dat is de fase van nederigheid.
Vervolgens wordt de toren gebouwd. Dat is de fase van eer. Uiteindelijk ziet men de immense toren en zal men daar ontzag voor hebben en dat bewonderen, maar iedere architect weet dat de toren zonder het fundament zou instorten. Het fundament moet sterk en diep genoeg zijn om de toren te kunnen dragen.
Dat wat niet zichtbaar is voor anderen, draagt hetgeen dat anderen kunnen zien. Een paar weken geleden zei ik het als volgt: wie je bent in het verborgene zal je koers in het zichtbare bepalen. En om het nog een stap verder te brengen: het leven met God heeft weinig te maken met het leven in de spotlight, maar vooral met wie je bent wanneer niemand je ziet.
Let op!
Ik zeg niet dat God je niet in de spotlights brengt, maar de spotlight mag nooit het doel zijn. God is het doel en de relatie met Hem door Christus Jezus is de enige weg om daar te komen. En op die weg zullen we zoveel mogelijk mensen vertellen over Hem.
Maar goed, terug naar de tekst. Wie ontzag heeft voor de Heer wint aan wijsheid, bescheidenheid gaat aan eerbetoon vooraf. De woorden “gaat vooraf” komen van het Hebreeuwse woord paniym (paw-neem) en dat betekent niet alleen “gaat vooraf” maar het betekent ook letterlijk “ervoor staan” of “in de tegenwoordigheid zijn van”.
Met andere woorden, eerbetoon volgt niet alleen op bescheidenheid, maar eerbetoon zal niet kunnen blijven staan wanneer bescheidenheid er niet meer is! En net als bij de torenflat is het fundament (bescheidenheid) niet meer in beeld, want de focus is op de toren (eerbetoon). Maar jij weet nu dat het fundament bestaat, omdat de toren blijft staan! Wanneer het fundament zou wegrotten door welke reden dan ook, dan is het een kwestie van tijd voordat de toren instort…
Vandaag wil ik je daarom oproepen om een leven te leven van bescheidenheid. Be humble. En dat heeft niet zozeer te maken met wat je doet, maar met waarom je iets doet.
En de sleutel tot nederigheid?
Een leven dichtbij God de Vader door Jezus, Gods Zoon, te volgen met de bijstand van de Heilige Geest.
Waarom zeg ik dat zo met zoveel zekerheid? Omdat we in Zijn nabijheid ontdekken hoe klein wij zijn omdat we steeds meer zien hoe groot Hij is. Een leven dichtbij Hem dwingt ons om ons iedere keer weer te richten op Hem. Het roept ons op tot een heilig leven, een leven apart gezet voor Hem, waarin Hij niet alleen het doel is maar ook de Bron!
Wil je de hele overdenking horen? Ga dan naar reconnect.cc/overdenkingen.
Praatmee