Kinderen met een beperking worden in Moldavië weggestopt. Ouders schamen zich als ze zo’n kind krijgen omdat het in Moldavië als een straf van God wordt gezien. Door armoede en gebrek aan hulpmiddelen leven de kinderen onder schrijnende omstandigheden. Stichting Kom over en help organiseert daarom een voorjaarscampagne om hulp aan deze kinderen te bieden. In het kader van deze campagne bezoeken we Moldavië met een groepje medewerkers van verschillende organisaties voor mensen met een verstandelijke beperking. Om de kinderen te ontmoeten. En om hun verhalen weer mee te nemen naar Nederland.

Als christen iets betekenen
Tijdens het bezoek aan Moldavië worden contrasten zichtbaar. Aan de ene kant zien we verlaten kinderen en gebroken gezinnen, waarin veel van de kinderen met een beperking opgroeien. We zien armoede en gebrek aan hulpmiddelen voor goede zorg. Aan de andere kant ontmoeten we ook mensen die zich met hart en ziel inzetten voor het welzijn van de kinderen vanuit een christelijke visie. En die dagelijks bezig zijn met het verkrijgen van goede middelen en financiering om dit mogelijk te maken.

Een voorbeeld daarvan zijn Petru en Antonina van dagverblijf ‘Nieuwe hoop’. Zij ontvingen zestien jaar geleden een kind met het syndroom van Down. Tijdens haar zwangerschap maakte God Antonina duidelijk dat dit kindje veel zou betekenen voor anderen. Antonina dacht dat het een groot evangelist zou worden. Haar plannen vielen in duigen bij de geboorte van hun kindje toen bleek dat het Down had. Na twee jaar kon Antonina de weg van God accepteren. Ze ging zich toen, samen met haar man, inzetten voor vele kinderen met een beperking. Ondertussen bestaat dagverblijf ‘Nieuwe hoop’, gefinancierd door Kom over en help en enkele andere organisaties en kerken in het buitenland. Vier dagen per week is er therapie, activiteiten, eten en gezelligheid voor kinderen met een beperking. Ook gaat Antonina op pad om kinderen thuis te bezoeken en hen daar te helpen.

De kinderen van Nieuwe hoop
Het is bijna 10 uur, de kinderen van het dagverblijf ‘Nieuwe hoop’ komen binnen. Ontroerend is het om over hun achtergrond te horen. Van binnen voelen we een stil verdriet.

Sergei
Sergei, een jongen met veel doorzettingsvermogen! Aan het einde van de dag gaan we mee om hem als laatste weer terug naar huis te brengen. Geduldig wacht hij in de bus. We zien een blijde glimlach als we iets tegen hem zeggen. Vlakbij zijn huis stopt de bus. Hij loopt naar de groene poort, draait zich om en zwaait nog een keer naar ons. Dan gaat de poort weer dicht. Wat is er achter de poort? Hoe is zijn leven daar? Vele gedachten gaan door ons hoofd.

Zarea
We stoppen ook bij Zarea. Voor haar is geen plek op het dagverblijf in verband met de beperkte ruimte. Maar ook vanwege haar lichamelijke omstandigheden is het niet mogelijk om er heen te gaan. Haar vader is niet meer in beeld, haar moeder werkt in het buitenland. Sinds enkele weken heeft een buurvrouw Zarea in huis genomen. Voor Zarea al een hele vooruitgang. En toch is de situatie nog zo triest. In de slaapkamer is het bedompt en warm. Zarea ligt in haar bed. Grote, lieve ogen kijken ons hulpeloos aan. Met tranen in onze ogen kijken we naar haar, dan gaan we op onze knieën bij haar zitten. Haar vingers voelen aan onze hand. Woordeloos, en toch wordt er zoveel gezegd! Schokkend is het als haar buurvrouw haar dekbed aan de kant doet. Haar benen lijken stokjes, zó dun. Zarea, een meisje met zo’n zwak lichaam, maar ook een meisje met een ziel. Ook zij heeft ons gebed, maar in het bijzonder Gods hulp, nodig.

Ieder kind hoort erbij
Mensen in Moldavië vragen Petru en Antonina waarom juist zij als christenen een kind met het syndroom van Down kregen. Antonina zegt: “Hoe kun je een kind dat je van God krijgt als straf zien? Ieder kind is door God gemaakt. Het gaat niet om de buitenkant, maar om de binnenkant van ieder kind.”

Het dagcentrum wil in de toekomst gaan werken aan integratie van de kinderen in het maatschappelijk leven. “Pas zijn we met de kinderen uit geweest en ergens wezen eten. We willen met ze naar de dierentuin of samen boodschappen doen. Zodat andere mensen in Moldavië gaan zien dat ze erbij horen.”

Geschreven door Annelies Ploeg (beleidsmedewerker zorg Siloah) en Willeke Teunissen (kwaliteitsmedewerker en opleidingscoördinator De Schutse). Bezoek hier de website van Kom over en Help.