Tijdens je reis naar Vietnam heb je ontdekt dat mensen die tot Jezus komen het erg zwaar hebben. Hoe heb je dat gezien?
“Ik ontmoette een stel dat een inheemse religie aanhing. Ze hielden zich ook bezig met voorouderverering. Hun 9-jarige zoon was naar eigen zeggen bezeten door demonen. Uit wanhoop zijn ze naar een dominee gegaan, zodat hij voor hen kon bidden. Vervolgens gebeurde er een wonder en werd hun kind bevrijd. Beide ouders werden christen. Dat werd niet geaccepteerd door de ouders van de vader. Ze waren zo verontwaardigd dat ze besloten om hun drie kleinkinderen af te pakken.

De ouders zijn er later in geslaagd om hun kinderen weer mee te nemen. Uit voorzorg zijn ze ondergebracht bij de ouders van de moeder. Deze opa en oma hebben zich naar aanleiding van het wonder eveneens tot Christus bekeerd. Vervolgens mocht dit stel niet meer terugkeren naar hun eigen woonplaats. Zonder overleg werd hun huis afgebroken. Ook hun koeien werden afgepakt. Dit echtpaar heeft desondanks geen spijt van het volgen van Jezus. ‘We hebben vrede in ons hart.’ Ze zijn bereid om deze prijs te betalen.”

Je hebt gehoord dat in Vietnam kerkgroei en -bloei is. Wat heb je hierover meegekregen?
“Net als in veel andere landen groeien ook de kerken in Vietnam, ondanks de vervolging,” merkt Richard op. “Ik hoorde een verhaal over een Vietnamese voorganger die verspreid over een regio vier kerken startte. Alle kerken begonnen met een handjevol gelovigen. Vijf jaar later tellen deze kerken nu zo’n 1.400 christenen. Het gaat met name om mensen uit afgelegen bergdorpen die minder ontwikkeld zijn dat landgenoten uit de steden, waar minder kerkgroei is. Christenen vallen onder meer op vanwege hun behulpzaamheid. Door bijvoorbeeld te helpen met het binnenhalen van de oogst gaan deuren open en ontstaan er gesprekken over hun drijfveren.”

Het echtpaar dag 3 jaar geleden tot geloof kwam en te maken heeft met zware vervolging

Kunnen christenen in vrijheid samenkomen?
“Officieel kent het land godsdienstvrijheid. In de hoofdstad Hanoi kunnen christenen op zondag naar de kerk, dat heb ik zelf ook gedaan. Maar van echte vrijheid is geen sprake. Men moet er altijd rekening mee houden dat overheidsambtenaren in de dienst kunnen zetten in de gaten te houden wat er wordt gezegd. Het is dus niet handig om openlijk te bidden voor broeders en zusters, omdat die informatie gebruikt kan worden. Wie evangeliseert komt gegarandeerd in de problemen. De overheid beschouwt de groei van het christendom als een gevaar. Ik heb vernomen dat ze vaak familieleden van christenen gebruiken om de boel te laten escaleren. Dit is handig omdat ze dan zelf niet in actie hoeven te komen.”

In Vietnam heb je ook pastor Quang (op de bovenste foto te zien met Richard, red.) ontmoet. Waarom maakte die ontmoeting indruk op jou?
“Deze man verspreidt al jaren het Evangelie en is ook in het bezit van een eigen Bijbelschool. In 2014 vielen gewapende mannen de Bijbelschool binnen. Tientallen studenten raakten gewond.” SDOK heeft destijds over de aanval bericht. Pastor Quang vertelde: ‘Tot ergernis van de aanvallers moedigde hij de studenten aan om te blijven zingen en bidden. Toen ze bedreigd werden om te stoppen met zingen, zongen velen moedig door, terwijl ze op hun knieën vielen door de knuppelslagen. Anderen baden in stilte.’

“Quang gaf niet op en ging door met zijn werk,” vervolgt Richard. “Inmiddels is het gebouw van de Bijbelschool met een bulldozer verwoest. Sindsdien komen de studenten elders samen. Ze worden continu in de gaten gehouden. Soms maken vertegenwoordigers van de overheid bewust lawaai op momenten dat er les wordt gegeven. Quang moet voortdurend achterom kijken, want hij wordt bedreigd en achtervolgd. Ook als hij naar de supermarkt of een familiereünie gaat. Onlangs stond hij voor een stoplicht. Iemand naast hem stopte en zei: ‘Ik ga je vermoorden.’ Dat maakt hem soms erg onzeker. Toch gaat hij door met zijn missie. Waarom? Quang ziet God op een wonderlijke manier aan het werk omdat door de kracht van het Evangelie mensenlevens veranderen.”

De SDOK-verslaggever vertelt ook over Kiem, een christelijke vrouw die lange tijd haar man moet missen. “Haar man zit al 15 jaar in de gevangenis, omdat hij zich inzette voor meer godsdienstvrijheid. Omdat de cel zo’n 1.700 kilometer reizen is, kan zij haar man niet vaak ontmoeten. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat ze er psychisch onder de situatie lijdt. Ze vertelde dat ze in maart op een onverwacht moment door haar man werd gebeld. Toen ze hierover sprak, brak ze. Haar zoon is inmiddels 19 jaar oud. Hij was dus een jongetje van 3 toen hij zijn vader voor het laatst zag.”

SDOK beschrijft regelmatig de situatie van vervolgde christenen. Lees hier de meest recente verhalen.