We spreken met Voula en Ilias in hun kantoor terwijl we door de ramen uitkijken op de grote ruimte beneden waar steeds meer vluchtelingen binnenkomen. Vandaag worden er onder andere schoenen uitgedeeld, waar deze mensen wanhopig behoefte aan hebben.
Terwijl in de rest van het gebouw een geroezemoes aan stemmen en bedrijvigheid heerst, praten wij met Ilias en Voula over de start van hun organisatie en Ilias’ persoonlijke band met Syrië.

Ilias, jij bent zelf geboren in Syrië, maar je hebt niet altijd zo positief over Syriërs gedacht?
Ilias: “Ik ben inderdaad opgegroeid in Rakka als jongste van zes kinderen. Op mijn dertiende maakte ik een vreselijk ongeluk mee. Met een aantal jongens zat ik om een vuur toen er een gevecht uitbrak tussen jongens met een islamitische en christelijke achtergrond. Er ontstond een brand waardoor een groot deel van mijn lichaam derdegraads brandwonden opliep. De verwondingen waren zeer ernstig, ik was mijn zicht kwijt en de artsen vreesden voor mijn leven.

Er was eigenlijk geen hoop meer. Totdat één arts een experimentele behandeling met plasma voorstelde. Ik was de eerste in mijn land voor wie dat gebruikt werd. Het werkte! Langzaam begon ik weer onderscheid tussen dag en nacht te zien en na een lange periode ben ik uiteindelijk hersteld.
Nu heb ik alleen nog littekens op mijn benen die me herinneren aan die vreselijke dag. Deze gebeurtenis en periode veroorzaakten bij mij echter veel haat en woede ten opzichte van Arabieren. Na het overlijden van mijn ouders besloot ik Syrië dan ook te verlaten en er nooit meer terug te komen.”

Toch is jullie organisatie juist heel erg op Syriërs gericht. Wat heeft voor die verandering gezorgd?
Ilias: “Na twee jaar in Griekenland mijn geld te hebben verdiend als gitarist in het nachtleven, kreeg ik voor het eerst een bijbel. Ik gaf mijn leven aan God, maar mijn haat tegenover Arabieren bleef. Pas tien jaar later, toen ik al getrouwd was met Voula en voor een periode in Qatar werkte als elektricien, veranderde daar wat in.

Ik kwam in een kerk waar Arabisch werd gesproken en gezongen en waar zelfs het evangelie werd uitgelegd met behulp van de koran! Langzamerhand nam mijn hardheid af. We zijn weer op bezoek gegaan in Syrië. En in 2013 voelde ik me geroepen om juist met Syrische mensen te gaan werken. We besloten mijn werk op te zeggen en ons daarop te richten. ‘God healed my heart to serve my nation’.”
Voula vult aan: “Ik was in het begin helemaal niet zo enthousiast over het idee. Tegen God zei ik: ‘Als dit is wat we moeten doen, zorg dan voor ons. Ik geef het tot december’. En er werd voorzien, het ene wonder na het andere! Toen is Bridges ontstaan.”

Hoe zijn jullie bij de naam Bridges gekomen?
Voula: “We willen echt een brug slaan tussen de vluchtelingen uit onder andere Syrië en de mensen hier in Athene, maar ook naar de rest van Europa. Door middel van het uitdelen van praktische benodigdheden zoals voedsel, kleding en hygiëneproducten en het bieden van juridische en psychosociale hulp willen we er zijn voor mensen die gevlucht zijn en hulp nodig hebben.”

Jullie spreken natuurlijk enorm veel vluchtelingen, wat raakt jullie vooral?
Voula: “Voor ons is het belangrijk om hen niet behandelen of te zien als zielige mensen, maar de uitzichtloosheid en het gebrek aan kansen en mogelijkheden die veel mensen hebben is wel triest.

Zo kennen we bijvoorbeeld een Syrische vrouw wiens man door de Syrische politie is opgepakt en wiens zoon rugproblemen heeft. Ze is de vijftig gepasseerd, moet voor haar zoon zorgen, maar als ze hier asiel krijgen moet ze ook voorzien in hun onderhoud. Hoe gaan zij zich redden in een land met 27% werkloosheid? Van de 64 duizend vluchtelingen die nu in Griekenland zijn, wil een deel dan ook herplaatst worden naar een ander land.”

Er komen veel vluchtelingen naar jullie toe, net als vandaag. Waar hebben zij vooral behoefte aan?
Voula: “We bekijken per persoon of gezin wat er nodig is. Bij de één zijn dat echt eerste levensbehoeften zoals voedsel of kleding. Maar anderen bieden we ook hulp bij de contacten met het asielkantoor. Afspraken met dat kantoor kunnen alleen worden gemaakt op bepaalde uren in de week via Skype, dus hebben we hier een laptop staan.
En verder hebben we de mogelijkheid tot psychosociale hulp. Afhankelijk van wat iemand heeft meegemaakt en nodig heeft praat onze maatschappelijk werker met iemand of maken we - incidenteel - een afspraak voor een zwaardere vorm van begeleiding.”

Hebben jullie nog wel eens contact met vluchtelingen die zijn overgeplaatst naar een ander land?
Ilias: “Soms bellen ze vanuit andere landen om te vragen of we hen in contact willen brengen met bijvoorbeeld een kerk. Veel Syriërs hebben moeite met het wennen aan een andere, meer westerse cultuur. Ze missen het socializen, het elkaar buiten op straat ontmoeten, samen eten en tijd door brengen. We merken dat hier ook in hoe mensen omgaan met afspraken.

Begeleidingsgesprekken in de vorm van ‘Ga zitten, nu mag je vertellen’ werken niet zo goed. De mensen praten liever terwijl ze bezig zijn, met iemand met wie ze een relatie hebben opgebouwd. Dus proberen we dat hier te doen. Mensen komen bij Bridges voor hulp, maar ook voor ontmoeting met ons en elkaar. Zoals nu, ze weten wel hoe laat we beginnen met het uitdelen van de kleding, maar ze komen eerder en helpen elkaar ook verder.”

Dit verhaal van Peter & Lisette Kamphof verscheen eerder op de website van Tear. Klik hier voor meer verhalen van Tear.