“Ik ontmoette Elias in de kerk. Hij was voorzitter van een jeugdgroep”, vertelt Mary. "We werden verliefd en trouwden in 2009. Ons leven was goed. Ik werd snel zwanger en we kregen een zoon: Prosper, dat betekent voorspoed. Toen hij drie was, werd onze dochter Prisca geboren.

Acht maanden later werd Elias vermoord. Dat gebeurde tijdens de nacht van 21 oktober. Hij kwam thuis na het werk, nam een bad, at zijn avondeten en vertrok toen rond 21.00 uur naar de kerk. Hij ging erheen om de kerk te bewaken, omdat er een serie aanvallen had plaatsgevonden op kerken in het gebied. De dag ervoor waren twee andere kerkleiders vermoord in buurland Kenia.

Kapmessen
De volgende ochtend, rond 06.00 uur klopte een grote groep mensen van de kerk aan mijn deur. Ik wist meteen dat er iets ergs was gebeurd. Onze voorganger vertelde dat de kerk was aangevallen en dat Elias gedood was met kapmessen. Twee andere kerkleden waren gewond geraakt, maar hadden het overleefd. Toen ik het nieuws hoorde, huilde ik zo hard dat de buren kwamen om te vragen wat er aan de hand was.

Lange tijd was ik heel kwaad op de aanvallers. Zoveel kerken waren in brand gestoken. Sommige kerkleiders waren vermoord, andere gewond geraakt door zuuraanvallen. Ik vroeg me af waarom we als christenen zo moesten lijden dat het zelfs binnen mijn eigen gezin plaatsvond. Als ik een van de aanvallers was tegengekomen, weet ik eerlijk gezegd niet wat ik zou hebben gedaan.

Droom aan duigen
Ik was er kapot van dat mijn kinderen al op zo’n jonge leeftijd hun vader moesten verliezen. Ze hadden hem zo nodig. Alleenstaand ouderschap is moeilijk. Ik doe mijn best maar ik ben heel verdrietig als ik eraan denk dat we eerst met z’n tweeën waren. Plotseling viel mijn droom in duigen.

Ik had veel te vragen aan God: Waarom overkwam mij dit? Waarom moest ik zo jong weduwe worden? Waarom ik? Maar toen de tijd verstreek, accepteerde ik dat mijn man er niet meer was.

Kracht
Het was hard werken, maar nu is mijn relatie met God sterk – zelfs als ik tijdens het bidden overvallen wordt door herinneringen waardoor ik mijn gebed niet af kan maken. Maar ik dank God. Hij geeft me de kracht en ik ben nooit gaan slapen zonder dat ik genoeg te eten had. Hij is met mijn kinderen en geeft ons kracht om door te gaan en goed te doen. Als ik pijn ervaar en me naar voel, dan doe ik de radio aan en zing ik mee met christelijke liederen. Mijn kerk is goed voor me. Ze bezoeken me voortdurend en zorgen voor mij en mijn kinderen.”

Brieven
Kort na Elias’ dood, ontving Mary bezoek van Hadassa* die werkt voor een organisatie die opkomt voor vervolgde christenen. “Ze bracht me een grote doos vol brieven, zo veel! Ik voelde me intens getroost omdat het bewees dat de hele wereld had gehoord over mijn tegenslag. Mijn Engels is niet zo goed, maar ondanks dat las ik meerdere malen de woorden die ik begreep: ‘Maak je geen zorgen, Mary!’ en ‘God zegent jou, Mary’.

Mijn droom voor de toekomst is om goed te leven en sterk te blijven staan met mijn kinderen, om een eigen zaakje te beginnen en me ervan te verzekeren dat mijn kinderen aan niets ontbreken. Het is moeilijk maar ik heb er vertrouwen in dat ik het kan doen en dat ik mijn hoop niet zal verliezen. “

*De naam is om veiligheidsredenen gefingeerd.

Dit verhaal verscheen via World Watch Monitor op de website van SDOK (Stichting De Ondergrondse Kerk).