Een week voor hij stierf, raakte hij in coma. In die tijd kreeg ik van zijn naaste buren een sms’je: “Harriette,zou je voor Patrick en ons willen bidden en misschien een kaarsje willen ontsteken?” Dat heb ik in de kathedraal van Aix gedaan. De volgende morgen kreeg ik bericht dat Patrick was overleden. De flat was in rouw! Samen met buurvrouw Marie-Claire ging ik bij de buren langs om geld op te halen voor de bloemen. We schreven met elkaar een laatste groet aan onze Patrick en ik kreeg het verzoek of ik die zou willen voordragen én of ik nog een stichtelijk woord zou willen spreken voor de familie. “Gewoon iets bemoedigends van jouw God! Je weet wel wat we bedoelen!”
Verrast en dankbaar was ik voor deze mogelijkheid om woorden van hoop te mogen spreken!

Die week heb ik veel geleerd over hoe mijn buren - atheïsten, boeddhisten en zoekers - tegen de dood aankijken… Voor de één een definitief einde, voor de ander een verbeterd gereïncarneerd leven… ”En Harriëtte, hoe ziet het er voor jullie christenen uit als de dood zich aandient?” Spontaan verdiepten contacten zich en gingen mensenharten open.

Zo zat ik die vrijdag voor Kerst in diezelfde kathedraal in Aix, waar ik mijn kaarsje had aangestoken. Dit keer was ik niet alleen, maar samen met mijn niet-gelovige buren. De kist van onze Patrick stond op het podium, omringd door vier brandende grote kaarsen in een in kerstsfeer versierd koor van de kerk. Z’n gezicht op de foto keek ons lachend aan. “Ja Patrick, wie had gedacht dat we samen met jou nog eens in een kerk zouden zitten? En wat mooi eigenlijk, dat je even terug bent op de plek waar je ooit gedoopt bent, communie hebt gedaan, maar waar je helaas ook je geloof bent kwijtgeraakt… God is dezelfde gebleven en maakt jouw levenscirkel hiermee rond.”

Tijdens de dienst hield ik soms m’n hart vast bij het zien van de oude diaken die op een schichtige wijze rond de kist liep met wijwater en brandende wierook. Steeds moest hij daarvoor een paar traptreetjes op en af, en regelmatig kwam hij daarbij in de knoop met z’n lange gewaad. Prompt was hij vergeten om mij spreekruimte te geven en negeerde ieder signaal daarvoor! En zo gebeurde het dat ik even later in de steriele en kille zaal van het crematorium het woord kreeg… Het kaarsje dat ik voor Patrick had ontstoken, was allang gedoofd, maar het licht van Kerst blijft eeuwig branden! Te midden van het aanwezige, voelbare verdriet om het heengaan van een geliefde vader, opa en buurman klonken de woorden van het evangelie van Johannes: ‘Jezus zegt: Ik ben het Licht der wereld. Wie Mij volgt, gaat zijn weg niet in de duisternis, maar zal het ware levenslicht bezitten.’

Zo schakelt God ons in om op verrassende momenten in ons dagelijks leven concreet hoop te brengen waar wanhoop is, te troosten waar verdriet is!

Harriëtte Smit werkt in Aix en Provence als landelijk jeugdwerker binnen de Union Eglise Protestante Réformée Evangélique de France. Dit artikel is afkomstig van de GZB en verscheen eerder in het Friesch Dagblad.