Niet een betonschaar heeft het laatste woord
Twee in elkaar verstrengelde handen van een homostel werden dit weekend ruw van elkaar gescheiden. Publieke affectie werd neergesabeld met een betonschaar. Ik heb een brok in mijn keel. “Kon ik zijn pijn maar overnemen,” zei de een over zijn wederhelft, nadat tanden uit de mond waren geslagen…
De publieke verontwaardiging is enorm. Met grote afschuw reageert Nederland op de berichtgeving. En van alle kanten horen we: “Niet dit. Dit nooit!”
Ik ben bijna vijf jaar samen met de liefde van mijn leven. Ik kan mij geen groter cadeau wensen dan Lionel. Hij is mijn vriend, in de meest pure zin van het woord. Samen zijn wij verbonden in waar het leven om draait: liefde.
Wij hebben nooit in het openbaar elkaars hand vastgepakt. Het is een zelfbescherming tegen de valsheid van sommige passanten.
Dat ik me in sommige landen buiten Nederland presenteer met mijn eigennaam, dat we onze gouden ringen thuis laten en gescheiden slapen, is de prijs die we willen betalen voor onze reislust. Maar dat we in Nederland niet de vrijheid voelen om elkaars hand te pakken…
We zijn een vrij land. Op vele fronten, godzijdank! Op vele fronten…
Die handen. Die handen symboliseren hartverbondenheid. Wie dat bestrijdt, slaat dan misschien wel de tanden uit een ander mens, maar trekt toch aan het kortste eind. Mensen kunnen zelfs het lichaam doden, maar dit is waar: de liefde overwint!
Toen ik Pechtold en Koolmees hand in hand zag lopen, sprong mijn hart op. Wat een statement! Er is moed voor nodig om elkaars hand te pakken en tegen de ander te zeggen: ik loop met je mee, door dit leven, tot de dood ons scheidt. Niet het geweld zal met de overwinning naar huis gaan, maar de liefdevolle verbinding en de bodemloze genegenheid.
Uit de hemel viel dit weekend een traan.
Maar die traan zette iets in beweging, bracht een stroom op gang. Nederland veroordeelt het geweld tegen homo’s, heel zichtbaar, zelfs als het qua overtuigingen schuurt.
In de hemel wordt gelachen, geloof mij!
Ik geloof dat alle steun de harten van het Arnhemse stel zal verwarmen. Ik bid dat de wonden – lichamelijk en mentaal – zullen helen en dat littekens zullen verwijzen naar een onvergetelijke ervaring in meerdere opzichten.
Niet een betonschaar heeft het laatste woord.
De liefde heeft het laatste woord.
Uiteindelijk is de liefde het enige dat telt.
De rest zal vergaan en belanden op de schroothoop.
Nederland sprak zich uit gisteren.
Het maakt mij blij. Wat een warm bad!
En wij? Wij pakken elkaars hand en zeggen: “Zie eens hoe lief wij elkaar hebben!”
Praatmee