Martin Brand over zijn gevecht met angst
Een hartstilstand, in mijn geval meerdere keren, overleven is een enorm voorrecht. Helemaal als je er zo goed doorkomt zoals ik. Toch is het doorleven na zoiets heftigs ook niet altijd makkelijk. Je krijgt te maken met allerlei nieuwe gevoelens. In de relatie verandert van alles en de toekomst ziet er ineens anders uit. En er was een monster op ons pad gekomen dat moest worden bevochten: ‘angst’.
Ik ben trots op Susanne die haar angst in de ogen heeft gekeken en, met wat hulp, heeft overwonnen al is ze kwetsbaarder en gevoeliger gebleven voor spanning. Een thriller hoef ik niet meer aan te zetten thuis. En eigenlijk ben ik ook wel een beetje trots op mezelf en ons als gezin.
Ik kan voor mezelf ook uitspreken dat geloof in God hierin heel doorslaggevend is geweest. Ik wil je er wat over vertellen. Misschien ga je zelf door een tijd van onzekerheid, angst. Hopelijk heb je iets aan dit verhaal.
Toen ik wakker werd in het ziekenhuis en na maanden eigenlijk pas echt begreep dat ik bijna was overleden aan een hartstilstand (eerst kon ik deze werkelijkheid nog niet bevatten of niet aan en deed net alsof het simpelweg niet bestond) begon een pittige tijd. Kwetsbaarheid onder ogen zien is best lastig.
Ik heb tijd nodig gehad om te verwerken en van alles opnieuw te durven. Alleen naar buiten, fietsen, vakantie, meerijden met Henk in de auto (waar het ook een paar keer gebeurd was)… Voor Susanne natuurlijk ook enorm spannend en kwetsbaar proces. Zij had van dichtbij gezien hoe het mis was gegaan. Voor haar was het heel moeilijk om me weer een beetje ‘los’ te laten. Zeker ook lastig om me met de kinderen alleen te ‘vertrouwen’. Wat als het gebeurd tijdens het badderen van ons jonge kind. Of als ik van de trap loop met ons meisje in mijn armen. Of als ik Noah met de auto naar school breng, etc. Als, als, als… En dit waren geen ondenkbare doemscenario’s. Maar heel reëele gevaren. En daar moesten wij mee dealen. Dat kostte tijd.
De bijbeltekst uit Romeinen 8 ‘niets kan me scheiden van de liefde van Christus’ gaf me heel veel kracht. Ik zag vaak een grote Hand voor me. Waarin ik, met hartziekte en al, word vastgehouden. Veilig ben. Een hand waarin in kan lopen, dansen, zingen, werken, slapen… Maar ook een hand waarin ik val als het ‘mis’ zou gaan. Ik moest vaak denken aan deze teksten. En heb de vrede van God, die verstand te boven gaat, erdoor ervaren.
Praatmee