Ook tijdens gesprekken die we op christelijke samenkomsten voeren, kijkt men ons regelmatig met verbaasde blikken aan. 'Wat u zegt, staat dat echt in de Bijbel?'

Anderen zijn dankbaar omdat ze nu bevestigd worden in hun standpunt, maar het tot op dat moment onvoldoende Bijbels konden onderbouwen.

Waar gaat het over? Via meerdere kanalen proberen we voor mensen Gods Woord te openen als het gaat om huwelijk, echtscheiding en hertrouwen met een andere partner.
Velen van hen zitten in een tweede, derde en sommigen al in een vierde huwelijk. We spreken over personen die elke zondag trouw een kerkdienst bezoeken en wiens nieuwe relatie ook werd ingezegend in die kerk.

Predikanten en voorgangers die een dergelijke inzegeningsdienst hebben geleid, geven aan daar 'een goed gevoel' over te hebben, al kunnen ze dit onvoldoende of zelfs helemaal niet Bijbels onderbouwen. Verantwoording wensen ze dan ook veelal ook niet af te leggen.

Dan is er nog een groep predikanten die wel waarschuwend over hertrouwen na een scheiding zou willen preken, maar dat wordt ze door hun gemeente niet toegestaan. Verboden!

Wat is er toch aan de hand vraag je je af. Waarom bereikt ons de verzuchting 'had ik het maar geweten' en zwijgt een groot deel van de christenheid dit onderwerp dood?

Gelovigen die het onderwerp wel bespreekbaar willen maken worden nogal eens 'de hoek ingedrukt' ofwel het zwijgen opgelegd. Tja, het geeft onrust in de gemeente. Maar, is dat erg? Als we ons beroepen op het feit dat door ons de Bijbel van kaft tot kaft wordt gelooft, dan zijn we toch ook niet bang de confrontatie aan te gaan?

Nog onlangs meldde zich een jongeman bij ons wiens vrouw vertrokken was naar een andere man. Hun twee kinderen had ze meegenomen. Ze worden nu opgevoed door iemand die niet hun vader niet is. Dit deed de man smartelijk verzuchten: 'Ik ben hun vader en het is mijn verantwoordelijkheid om voor mijn kinderen te zorgen. Hij staat met lege handen en een hart vol verdriet.

Een schrijnend voorbeeld en wij christenen laten het allemaal gebeuren, we tolereren, accepteren en als er een inzegeningdienst met een nieuwe partner wordt aangevraagd gaan we over tot feliciteren!

En soms wordt de tweede inzegening gevolgd door nog één en nog één en...

Bijbels gezien is er een mogelijkheid om als man en vrouw (tijdelijk) uit elkaar te gaan. Daarmee wordt echter het eens gesloten verbond niet verbroken. Altijd moet de weg tot herstel open blijven.

Bijbels gezien is er daarna maar één mogelijkheid om te hertrouwen; alleen met degene van wie gescheiden is.

Een oudste uit een evangelische gemeente slaakte een verzuchting: 'Willen jullie dit aan onze jongeren gaan vertellen? Vertel ze dat het huwelijk een verbond voor het leven is'. Dat is wat we doen. Misschien kunnen we nog veel schade voorkomen...

En zo trekken we verder en bezoeken mannendagen, vrouwendagen, beurzen, radiostations en kranten. We verzorgen spreekbeurten en mogen mensen via de e-mail bemoedigen. Elke keer biddend of de Heere God met ons meegaat en met de mensen die we soms in nood aantreffen. Ook voor hen is ons gebed.
Altijd reist de Bijbel met ons mee.

Beseffen we wel hoeveel schade er wordt aangericht, als we niet meer duidelijk zijn? Denk hierbij aan de kinderen die hun basisveiligheid kwijtraken!

Als wij als volwassenen niet meer weten hoe de Heere God het huwelijk heeft bedoeld en we kunnen het onze kinderen niet meer uitleggen, wordt het tijd dat we de Bijbel weer open doen.

Predikanten en voorgangers moeten weer studeren, uitdiepen en het Woord van God op dit punt onversneden verkondigen.

Willem Lingeman is auteur van het boek ‘Verbonden voor het Leven’. Bezoek hier zijn website.