De 67-jarige Klomp groeide op in “een kerkelijk meelevend gezin” in Friesland. “Dat is natuurlijk geen garantie voor een persoonlijk geloof dat God ons geeft. Als tiener ben ik tijdens een preek tot bekering gekomen. Dat is inmiddels alweer vijftig jaar geleden. Sindsdien is de roeping tot het predikantschap steeds sterker geworden. Via het gymnasium stroomde ik door tot de TUA. Als jongeling begon Klomp in het Friese Zwaagwesteinde. “De overgrote meerderheid ging toen nog trouw naar de kerk. In de daaropvolgende decennia is dat flink veranderd.

Als gemeentepredikant heb ik geprobeerd om voor ogen te houden dat een mens bestemd is om in relatie met God te leven en in vrede met onze naasten. Daarin mag ik een leidsman zijn.” Hij benadrukt dat het predikantschap geen sleur is geworden. “Ik dien met vreugde alweer veertig jaar dezelfde Baas,” zegt hij wijzend naar boven. “Het is nooit een kwestie van ‘ik schud het even uit de mouw’. Daardoor is iedere week anders. Bovendien vind ik het mooi om te zien dat hedendaagse jongeren de stem van de goede Herder horen en achter de Heere aangaan. En dat in een tijd waarin veel mensen Hem de rug toekeren. Dat vind ik heel mooi!

Lastig vind ik het dat mensen onderdeel uitmaken van de kerk en Gods Woord horen desondanks niet achter de Heere aangaan. Dit zijn mensen die met het ene been in de kerk en met het andere been in de wereld staan. Men kiest er niet voor om de Heere in gehoorzaamheid te volgen. Als daarin geen verandering komt vind ik dat lastig.” Klomp verwijst naar een grote waterglijbaan. “Als je eenmaal op die glijbaan zit, is er geen weg meer terug. Wie kiest voor ongehoorzaamheid tegenover God komt op die glijbaan terecht. Als mensen keuzes maken die buiten God omgaan vind ik dat oprecht lastig. Ik weet dat God mensen roept, maar dat gaat nooit buiten onze verantwoordelijkheid om.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik soms de indruk heb dat mensen die hun eigen weg gaan de kerk de schuld geven. Dat vind ik niet altijd eerlijk. Daarmee zeg ik niet dat predikanten geen fouten maken. Net als ieder ander ben ik een gebrekkig mens. Maar soms wordt de kerk als argument gebruikt om de eigen levenswandel te verbloemen.”

Klomp benadrukt dat de overgrote meerderheid in de kerken waar hij actief was trouw is gebleven aan God en de kerk. Bovendien maakte hij veel indrukwekkende dingen mee. De predikant denkt aan een sterfgeval. “De persoon die ik mocht begeleiden was nog geen 60 jaar. Toen er menselijk gesproken geen uitzicht meer was kwam God met Zijn genade waarna dit gemeentelid het leven op aarde in geloof heeft kunnen loslaten. Als mensen geborgen in Christus het leven kunnen loslaten veranderen rouwdiensten in trouwdiensten omdat er een bijzonder getuigenis van God vanuit gaat.

Ik herinner mij ook een prekenserie over het zevende gebod. Tijdens een van die preken kwam ook homofilie ter sprake. Na afloop van de dienst ontving ik vijf reacties van mensen die daarmee tobden. Met dit vijftal ging ik een traject in waarin ze met God in het reine kwamen met hun geaardheid. De mensen hebben dat ervaren als Gods leiding. Een groep die in het scheldhoekje van de samenleving staat, heeft in Gods gemeente hun plekje gevonden. Ook zijn we een bijbelstudiegroep gestart waarin ze hun verhaal kwijt konden.”

De ogen van de dominee glunderen wanneer zijn gezin ter sprake komt. Hij is vader van zes kinderen van wie er drie zijn getrouwd. Inmiddels heeft Klomp tien kleinkinderen. “Mijn vrouw heeft thuis voor ons kleine kuddetje gezorgd zodat ik mijn handen vrij had om Gods kudde te leiden. Zij ving de kinderen trouw op als ik ’s avonds op pad was. Daardoor is het mogelijk geweest om ons gezin te runnen én Gods gemeente te dienen.” Een jaar geleden ging zijn jongste zoon de deur uit. “Het is fijn om samen met mijn vrouw als het ware opnieuw te beginnen. Het is hier een stuk rustiger. Als God het geeft hopen we met z’n tweeën nog een lang leven te mogen hebben.

Als de Heere zegt: het is je tijd om te komen, vind ik dat goed. Ik ben het leven nog niet zat, maar het zit goed tussen mij en de Heere. Ik bezit een gezond verlangen naar een ontmoeting met de levende God. Tot die tijd blijf ik een dienstknecht van God. Dat vind ik heerlijk. Terwijl ik mijn best doe, zorgt de Heere voor het resultaat.”

Ds. H. H. Klomp was predikant in Zwaagwesteinde (1976), Nunspeet (1984) en Veenendaal (2005). Sinds 15 januari is hij met emeritaat.