Gevalletje hopeloze bidder
De opdracht was simpel: bidden voor een lijstje met mensen in nood. Niets is vervelender dan gepassioneerd bidden voor het verkeerde probleem, dus ik besloot me te focussen op één punt. Ik perfectioneerde mijn gebed en wachtte op mijn beurt. Tot degene voor mij vurig begon te bidden voor ‘mijn’ gebedspunt.
Gevalletje hopeloze bidder
Diep van binnen weet je: God kijkt naar het hart. Tegelijkertijd was ik bang om af te gaan. De groep was gezegend met veel ‘mooie bidders’. Stel dat ik midden in mijn gebed begon te stotteren of niet meer wist wat ik moest zeggen? Onbewust dacht ik dat God beter zou luisteren als mijn gebed goed in elkaar zou zitten. Ik was tijdens de gebeden van anderen vooral bezig om in mijn hoofd mijn gebed mooi te formuleren. Ik voelde me een gevalletje hopeloze bidder.
Bidden voor Afrika
Een paar jaar later gebeurde iets soortgelijks. De voorganger vroeg ons in groepjes te bidden voor Afrika. Bidden met onbekenden is niet bepaald mijn hobby en heel eerlijk: ik had geen idee wat er in Afrika was gebeurd. Het nieuws had ik al even niet gevolgd en dat voelde flink dom. Zeker gezien de reacties van mensen om me heen die instemmend kreunde hoe belangrijk dit was. Afrika vind ik een prachtig en bijzonder continent, dus ik bedacht dat ik gewoon enthousiast voor de lokale bevolking mee kon bidden. Niemand leek het te merken, maar wat voelde het knullig. Tot iemand na de dienst vroeg: ‘Wat is er eigenlijk in Afrika gebeurd?’ Ik begon te lachen en gaf eerlijk toe dat ik ook geen flauw idee had.
Puur contactmoment met de Schepper
Dit zijn verhalen die we liever niet delen met mensen die we niet zo goed kennen. Stel je voor wat mensen denken… Het zijn de verhalen waarin we geen ‘perfecte christen’ zijn. Het systeem blijft in tact: je bidt (al dan niet van tevoren voorbereid) een gebed wat mooi klinkt. De aandacht is bij de vorm en het goed willen doen, in plaats van een puur contactmoment met onze Schepper.
Niet streven naar een perfect gebed
Wat zou het mooi zijn als we (alleen of met een groep) kunnen bidden zoals we praten met een goede vriend. Een contactmoment waarin we mogen haperen, twijfelen, huilen. Waarin we kunnen benoemen als we iets niet weten. Waarin ons imperfecte verhaal er mag zijn. Waarin we gewoonweg onze dankbaarheid mogen tonen voor alle mooie dingen in het leven. Niet streven naar het perfect gebed, maar streven naar echtheid.
Deze blog is geschreven door gastblogger Esther en verscheen op de website van Leenard Kanselaar. Bezoek hier de website van Leenard Kanselaar.
Praatmee