“Als vluchteling is het erg moeilijk dat je in een lange periode van wachten zit, zonder dat je mag werken,” vertelt Mirjam. “Dat is een periode van ontvangen. Wanneer je alleen maar ontvangt, ontstaat er ongelijkwaardigheid. Veel vluchtelingen willen daarom ook iets geven en delen van zichzelf. In het naaiatelier krijg je de mogelijkheid om mee te werken aan creatieve projecten die daadwerkelijk iets bijdragen aan de maatschappij. Je maakt onderdeel uit van een groter geheel, ook al heb je officieel nog geen bestaansrecht. Je leert al spelenderwijs ook meer over de taal en ondernemen en netjes werken volgens opdrachten.”

Mirjam deelt een aantal voorbeelden:

“Asad komt uit Afghanistan. Hij zwierf jarenlang rond, maar wil graag wat doen met zijn talenten. Hij wil dolgraag modeontwerper worden, maar had lange tijd geen status en mocht dus niet werken. In het naaiatelier kreeg hij daadwerkelijk opdrachten, ontwierp hij tasjes en jurken met mensen uit andere culturen en leerde samenwerken. De ervaring kan hij straks op zijn CV zetten. Asad heeft inmiddels een status en gaat zijn werkgebied nu uitbreiden.

Myram* is vluchtelinge uit Iran die al een status heeft. In het naaiatelier vervult ze vele taken, ze leert de taal en vindt bestaansrecht los van wat ze nog kan en na een lange periode van onzekerheid en ziekte.

Parvaneh komt uit Iran. Ze heeft daar een eigen bruidsmodezaak achter moeten laten, tot haar grote verdriet. In het naaiatelier werd haar talent tot ontwerpen erkend, kreeg ze connecties en contacten om ook hier aan de slag te gaan. Na een tijd van depressie voelt ze zich nu een stuk beter. De gemeente heeft haar gevraagd relevante stages te gaan lopen en bij het naaiatelier komt er nu komend jaar wellicht een plekje voor haar vrij omdat er voldoende werk is.

Soheen is Bulgaarse. Een introverte vrouw die zichzelf niet gauw op de voorgrond zal zetten, maar ook zij verlangt naar verbinding. In het naaiatelier vindt ze een plek om thuis te komen, ze gaan mee naar de markten om spullen te verkopen en is een trouwe kracht.

Afgelopen jaar maakten meerder jonge vluchtelingen 400 goodybags met zeefdruk voor het festijn Dansen voor Vrede. Deze groep jongens heeft het zeefdrukken onder de knie gekregen en geeft straks les aan nieuwkomers. Nu staan zij een keertje voor de klas, in plaats van dat zij altijd wat van een ander moeten leren.”

In het naaiatelier doen vluchtelingen ook kennis op van allerlei zaken. Waar moet ik dan bijvoorbeeld aan denken?

• “Netjes en secuur werken. De opdrachten voor de klanten moeten goed afgeleverd, anders moet het opnieuw.

• Omgaan met deadlines.

• Omgaan met mensen in een team.

• Leren van de taal.

• Verkopen van hun zelfgemaakte materialen op markten.

• Geven van les aan anderen: kennisoverdracht.”

Hoe zie je God aan het werk aan de hand van het naaiatelier?
“Werken in het naaitelier is een uitdaging omdat er heel veel moet worden geleerd en de dingen soms trager gaan dan in de maatschappij. Maar wat je terugziet van God is: creatie, vreugde, verbinding, verdraagzaamheid. Maar vooral ook: de ander zien als mens met talenten in plaats van een mens met een probleem. Je gaat samen iets moois maken; het gaat om datgene wat God in de mens heeft gelegd. Heel bijzonder om juist daarmee bezig te zijn.”

Welke levensles heb je geleerd door het naaiatelier?
“Echte overvloed is niet te vinden in geld en rendementen, maar in oprechte verbinding met elkaar. En: wanneer je je openstelt voor de ander en daar de tijd voor neemt, ben je samen in staat om de wereld mooier te maken. Dat kost je wel wat: tijd en aandacht. Maar het levert gewoon heel veel vreugde op. Ik zie ook dat veel Nederlanders hier geen tijd voor hebben, dat terwijl als ze er zijn, ze echt vreugde ervaren.”

* De naam van Myram is om privacyredenen gefingeerd

In de Stilteagenda 2018 werken Nederlanders en nieuwkomers samen om onthaasting door te geven. Klik hier voor meer informatie over de Stilteagenda en doe mee aan onthaasting en verbinding door het crowdfundingproject.