Anders omgaan met ouderen begint met ze niet meer te zien (en weg te zetten) als gebrekkige, behoeftige, aftakelende of vereenzamende medemensen. Herwaardering van ouderen vraagt in feite een radicale omslag in het beleven van de waarde van de mens in het algemeen. Vanaf de conceptie tot aan het stervensmoment heeft ieder mens een betekenisvolle functie.

De samenleving taxeert je naar je economische of intellectuele waarde. Dat is het oerprincipe van een verstoorde schepping.

In dat perspectief is de oudere een toenemende kostenpost; een afgeschreven productiemiddel. Vooral nu het er met de inmiddels vergrijsde babyboomers zoveel tegelijk zijn, zie je de paniek bij desbetreffende beleidsmakers nauwelijks verholen om zich heen grijpen. Ouderen zijn voor beleidsmakers een kostenpost. Rigide bezuinigen op de ouderenzorg is hun hoogste doel en je ziet ze haast denken; 'Hoe komen we van die onbeheersbare kostenpost af?'

Ben ik achterdochtig als ik de onverhoedse lancering van die pil als elegant sluitstuk voor het voltooide leven in dat licht zie?

We weten dat er ten aanzien van die andere onberekenbare kostenpost 'de vluchteling' een ontmoedigingsbeleid gehanteerd wordt; zorg dat ze zich drie keer bedenken alvorens hun heil in ons landje te zoeken. Onaangename zaken als volksopstandjes zijn daarbij niet alleen maar ongewenst. Het jarenlang verplicht niets doen in een AZC is zelfs standaard beleid.

Zo zijn de gevoelens van onnut en eenzaamheid bij ouderen weliswaar deerniswekkend, maar ook functioneel in een ontmoedigingsbeleid. Het verhoogt wellicht grootschalig het verlangen om er maar mee te kappen, mits de middelen verschaft worden om dat 'pijnloos en waardig' te doen...

Dat een seculiere overheid op deze wijze met mensen omgaat is te begrijpen. Ook in een 'beschaafde' liberale samenleving geldt het principe van 'survival of the fittest'.

In het algemeen gesproken wordt dit gelukkig niet zo beleefd binnen de christengemeenschap; Jezus leert ons immers op te komen voor de kwetsbare mens en in de Bijbel worden ouderen juist hoog aangeschreven.

Maar onbewust dreigen we toch vergiftigd te worden met een bepaalde kijk op ouderen; mensen van een ander tijdperk, die geleidelijk aan minder serieus te nemen zijn, naarmate ze verder aftakelen.

Ouderen hebben vergeleken met jongeren een hele reeks jaren achter zich. We hebben de universiteit van het leven doorlopen en als het mee zit de nodige levenslessen opgedaan. We worden niet meer zo gedreven door de waan van de dag en bijna al het nieuwe dat jongeren ontdekken hebben we al eens eerder onder de zon gezien.

Er is in onze samenleving een overvloed aan kennis. Zeker in de wetenschappelijk wereld. Die kennis gaat echter maar zelden gepaard met wijsheid. Nu is wijsheid altijd een Godsgeschenk, maar ik zie dat God ouderen wat scheutiger met wijsheid bedeelt dan jongeren. Uiteraard vooral middels een leven dat lang genoeg is om forse fouten te maken en er ook nog wat van te leren.

We sukkelen weer richting kerst, het feest van de geboorte van de Verlosser van de mensheid; de langverwachte "gezalfde des Heeren".

Het Joodse volk leefde in die tijd van bezetting en onderdrukking met een uitgesproken Messiasverwachting.

De erudiete bijbelgeleerden, waarvan er velen waren, pluisden naarstig de geschriften uit om te ontdekken waar, wanneer en hoe dat grote moment zou plaatsvinden, om het maar niet te missen als het zover zou zijn.

Toch waren er maar een paar mensen die in het kindje Jezus de Messias herkenden. De ouders en een paar ongeletterde herders was het geopenbaard door engelen. Bepaald niet het puikje van het volk. O ja, in het Oosten zaten drie tovenaars Zijn komst aan de tekenen in de hemel en ze gingen op pad om Hem te aanbidden.

Een super belangrijk moment was toen Jezus in de tempel aan God opgedragen - en besneden werd.

Voor de priester was Hij een van de vele arme Joodse jongetjes. Slechts twee aanwezigen herkenden in dat kindje de beloofde Verlosser. Ze waren echt stokoud, maar hun leven was pas op dat moment voltooid…

Tja, wat is nu de zegen van de ouderdom, waar de gemeenschap zijn voordeel mee kan doen?

Als jongere oudere is mijn ervaring in deze beperkt. Maar zijn het niet juist de kwetsbaarheid, afhankelijkheid en eenzaamheid, die duidelijk maken dat het aardse leven niet het einddoel is, maar slechts een opmaat naar volmaaktheid; de eenwording in/met de Allerhoogste?

Zijn het niet de verhalen van moeiten, zorgen en verlies, waarin Jezus bewees nabij te zijn; juist in dat lijden?

Verhalen van dwalen, falen en tekort schieten, waarin Jezus redding bracht en Zijn liefdevolle Genade bewees?

Is het niet een jong en blijmoedig hart dat overstroomt van leven, dwars door de broze schil van een verschrompeld en gebrekkig lichaam heen? De door staar vertroebelde ogen, die kunnen zien wat voor jonge kijkers vaak nog verborgen is?