Over prostituees gaan hardnekkige fabeltjes rond. Bijvoorbeeld dat het lucratief is om achter het raam te staan. Of dat het je eigen keuze is en je er ook zó mee kan stoppen. In deze Oogst het eerlijke verhaal van DeeDee, prostituee op de Wallen in Amsterdam. We zochten haar op in haar werkruimte. "Veel mensen hebben geen idee hoe zwaar het is om hier te staan."
"Ik staar het raam uit, het steegje in en wacht af wat deze dag me weer brengen zal. Zoveel mensen lopen langs mijn raam maar ze hebben er geen idee van hoe zwaar het is om hier te staan. Gisteren was het slecht weer en dan heb ik een slechte dag. Ook als ik weinig verdien, lopen mijn kosten wel door. Ik betaal elke dag 125 euro om mijn raam te kunnen huren, daarnaast betaal ik belasting en heb ik mijn andere kosten net als iedereen. En toch voel ik me niet behandeld net als iedereen, ik word zo vaak uitgelachen en belachelijk gemaakt. Vorige week was ik boos; een hele groep toeristen stond me voor mijn raam aan te gapen compleet met een gids. Hij praatte over mij alsof ik er zelf niet was, alsof ik een dier was in de dierentuin. Een object, een decorstuk, dat klaar staat om door iedereen bespot te worden.
"Soms voel ik me een object, dat klaar staat om door iedereen bespot te worden"
Ik heb geleerd mijn werelden te scheiden; mijn wereld achter het raam aan de ene kant en mijn privé wereld aan de andere kant. De wereld achter het raam ga ik binnen door mijn pruik op te zetten en mijn make-up op te doen. Terwijl ik me omkleed transformeer ik tot een vrouw van de Rosse buurt die mannen geeft wat ze willen. Ik creëer een fantasiewereld door kleding, decor en verlichting. Maar het laagje is maar dun; als ik klaar ben met werken doe ik de lichten uit, kleed ik me om en word ik weer mezelf. Dan ga ik onherkenbaar terug naar mijn eigen plek en terug naar mijn eigen wereld. Daar vertel ik aan niemand wat voor werk ik doe, deze twee werelden zijn niet te combineren. Wat ik echt doe, houd ik goed verborgen, ik bouw mijn leugens zorgvuldig op.
Stoppen, zeg je? Ja, ik zou zo graag willen en deel zijn van de normale wereld, maar het lukt niet. Ik heb het geprobeerd, maar na tientallen jaren van prostitutie is er geen weg meer te vinden. Natuurlijk wil ik een andere baan maar wie geeft een vrouw zoals ik een kans? Ik zou graag als gastvrouw willen werken en uit de prostitutie wereld stappen, maar ik kan geen ander werk vinden. En ik ben zo vaak teleurgesteld. Een uitkering wil ik niet, ik wil mijn autootje en onafhankelijkheid niet opgeven.
"Elke dag bid ik dat ik verder kan komen en dat er ook voor mij, een prostituee, weer hoop is en een toekomst"
Of ik hulp krijg? Ja zeker wel en ik ben hier blij mee. Iemand die naar mijn raam kwam en begreep wat ik doormaakte. Iemand die echt naast me kwam staan en me een luisterend oor gaf, praktische hulp en een organisatie waar ik terecht kan. Maar ook zij kan geen banen toveren.
En nu is het bijna Kerst; altijd een moeilijke tijd. Sinds ik gescheiden ben zijn er geen familietradities meer. Maar dit jaar is er weer hoop; ik heb sinds februari weer contact met mijn dochter nadat we elkaar jaren niet hadden gesproken. Dit jaar vieren we samen Kerst en gaan we een familietraditie herstellen; samen een kalkoen bereiden. Met mijn dochter sta ik dan stil bij Kerst; de geboorte van Jezus en Zijn komst naar de wereld. Elke dag bid ik tot Hem en ik dank Hem als mijn dag succesvol was. Elke dag bid ik dat ik verder kan komen en dat er ook voor mij, een prostituee, weer hoop is en een toekomst."
Fotografie: Margriet Alblas
Praatmee