"Als dominee hoef ik geen alleskunner te zijn"
“Toen mijn overgrootmoeder vanuit het ziekenhuisbed aangaf dat ze graag naar Huis wilde, wist ik: een leven met God is het mooiste wat er is. Die ervaring heeft mij gestempeld.” Ds. W. J. C. van Blijderveen is predikant in de hersteld hervormde kerk in Woudenberg. CIP.nl sprak met hem over zijn roeping, gezinsleven en de dood van een 4-jarig jongetje.
"Hij schijnt als klein jochie ooit te hebben gezegd: ‘Ik word dominee’. “Maar dat kan ik zelf niet goed meer herinneren,” geeft Van Blijderveen aan. “Wel weet ik nog dat ik op een zondag in de kerk zat en werd geraakt door de boodschap van een kandidaat uit onze gemeente die dus in zijn thuisgemeente voorging. Vanaf dat moment dacht ik: ‘dat wil ik later ook gaan doen. De kansel is de plek waar ik ook moet zijn.’ In de loop der jaren heb ik gemerkt dat de Heere telkens weer op dat moment terugkwam.” Het plezier dat Van Blijderveen tijdens en rondom het preken ervaart is een bevestiging. “Telkens mag ik nieuwe dingen uit Gods Woord ontdekken én doorgeven. Ik kan er ontzettend van genieten!”
Leren van overgrootmoeder
Wat Van Blijderveen zich nog wél goed kan herinneren zijn de momenten op schoot van zijn overgrootmoeder. “Zij leerde mij die hele bekende psalm: ‘Opent uwen mond, Eist van Mij vrijmoedig’ (Psalm 81, red.) Ik weet nog dat ik dat geweldig vond. Later werd ze ziek en liet ze vanuit haar ziekenhuisbed weten dat ze een sterk verlangen had om naar huis te gaan. Dichtbij de Heere Jezus zijn. Daardoor besefte ik als klein kind: een leven met God is het mooiste wat er is. Die ervaring heeft mij gestempeld. Door de jaren heen kwam het Evangelie ook mijn hart binnen. De boodschap van God is niet te beredeneren. Op bepaalde momenten nam het Woord beslag op mij en viel het op z’n plek.”
Ds. W. J. C. van Blijderveen werd in in Stolwijk en Moerkapelle (een combinatiegemeente) bevestigd. “Dit zijn twee kleine streekgemeenten. Zo woont een aantal gemeenteleden in Zoetermeer. Dat was voor mij vanuit Stolwijk drie kwartier rijden. Even snel een bezoekje doen is dan best lastig. Hier in Woudenberg stap ik even op de fiets. Die reistijd maakt veel verschil. Dat ervoer ik niet als een belasting, maar dat neemt niet weg dat ik nu effectiever kan werken.” Dit voorjaar werd voor hem duidelijk dat het de juiste tijd was om te gaan. “Toen het beroep uit Woudenberg kwam ervoer ik sterk dat het Gods wil was om ‘ja’ te zeggen. Ik moest ‘Moerkapelle-Stolwijk’ teruggeven aan de Heere.”
Een heftig auto-ongeluk
Een week voorafgaand aan zijn afscheid werd de predikant opgeschrikt door schokkend nieuws. “In de auto hoorde ik op de radio over een dodelijk ongeluk waarbij een jongetje (4) om het leven was gekomen. ‘Het zal je gezin maar zijn’, dacht ik toen. Thuis werd ik gebeld door een collega: ‘Heb je gehoord van dat ongeluk? Het zijn gemeenteleden van je’. Ik was verbijsterd. Toen ik de bevestiging kreeg dat het inderdaad om een gezin uit onze kerk ging, zijn mijn vrouw en ik in de auto gestapt en meteen naar ze toegegaan.” Die week werd in de HHG te Stolwijk een spontane gebedsbijeenkomst georganiseerd.
“Aan de hand van deze samenkomst lieten we zien dat we met elkaar meeleven. De gemeente in Stolwijk is relatief klein. Iedereen kent elkaar. De impact was dus erg groot. Samen zingen, huilen en bidden helpt om het leed een plek te geven. Hoe ik erop terugkijk? Het was heel lastig, maar ik kan zeggen dat God op een indringende wijze nabij is geweest. We hebben de Bijbel openslagen en van daaruit troost kunnen bieden. Op die momenten mogen we zien hoe waardevol het is om als geloofsgemeenschap met elkaar verbonden te zijn. Juist op de meest onmogelijke situaties geeft God de kracht.”
Bruisend gezinsleven
Ook Van Blijderveen heeft een kind van dezelfde leeftijd. Hij is de gelukkige vader van vier kinderen. “Ik vraag me regelmatig af of ik écht een vader voor de kinderen ben. Het werk als predikant neemt mij 24 uur per dag in beslag. Mijn vrouw trapt op de rem als het nodig is. Zij is goud waard.” De dominee probeert de zaterdagen voor zover dat mogelijk is te reserveren voor zijn gezin. Als lid van het hoofdbestuur van de Hervormde Zondagsscholenbond en als docent Ethiek aan de Cursus Bijbelse Toerusting is hij ook een aantal zaterdagochtenden van huis. “We plannen niets en kijken wat er op ons pad komt. Boodschappen doen, familie bezoeken, in de tuin rommelen. Er is genoeg te doen. De jongens vinden het heerlijk om voorgelezen te worden. Dan steken we de open haard aan en maken we het gezellig.
Ik geef toe dat de zaterdag als vrije dag voor mij ‘heiliger’ is dan voorheen. In mijn vorige gemeente ben ik een aantal weken uit de roulatie geweest. Een burn-out leek in zicht. Toen werd mij duidelijk dat een dominee niet alles kan. Dat wist ik wel, maar toen ervoer ik het ook echt aan den lijve. De les die ik heb geleerd is: bewaak je grenzen en besef dat je niet in alles goed kunt zijn en dus geen alleskunner hoeft te zijn. In mijn beginjaren vond ik het niet gemakkelijk om nee te zeggen en nog steeds is dat een leerproces. Ja, ik heb de impact van het werk als dominee op mijn persoonlijk leven misschien wel onderschat. Vandaar dat ik de zaterdagen echt nodig heb om bij te komen van spanningsvolle situaties. Even de batterij opladen.”
Van Blijderveen verwijst naar de Nijkerkse beroeringen. “In deze omgeving vond in de 18e eeuw een opwekking plaats. Mijn verlangen is dat ook mijn gemeente geestelijk mag bloeien en we samen de Heere vrezen én groot maken. Zelf kan ik dat niet bewerken. Mijn gebed is dat God mij gaat gebruiken.”
Praatmee