Ook het besef van de noodzaak van toenadering tussen aan elkaar verwante kerken is volgens Van Eckeveld toegenomen. Als voorzitter van het deputaatschap kerkelijke eenheid heeft de predikant zich hiervoor ingezet. Dit wordt tijdens het mini-symposium onderstreept met toespraken van ds. A. A. Egas (CGK) en dr. W. Fieret (OGG). “Als christenen hebben we elkaar meer en meer nodig. Kijk eens hoeveel kerkgebouwen er zijn gesloten en hoe het seculiere denken doorzet. Dit zijn grote zorgen. Die ontwikkelingen drijven ons naar elkaar toe. Kerken aan elkaar lijmen, geeft nieuwe breuken. Dat neemt niet weg dat het ontzettend belangrijk is om onderling contact te hebben.”De GerGem is een in zichzelf gekeerd instituut, vooral gericht op de eigen mensen. Deze kritiek klinkt regelmatig van christenen uit andere kerken. Van Eckeveld: “’In het isolement ligt onze kracht’, zei Groen van Prinsterer ooit. Daarmee bedoelde hij: trouw aan het Woord van God. Dwars tegen de stroom in vasthouden aan onze principes. Ook als we alleen overblijven. Dat blijft onze kracht. Maar blij zijn met onszelf en neerkijken op andere kerken wijs ik af. Dat is kerkisme en dat kunnen we ons als Gereformeerde Gemeenten niet veroorloven.”Als het gaat om een open houding naar buiten speelt het karakter van dominees volgens Van Eckeveld een grote rol. “Iedere predikant heeft z’n eigen stijl. En dat is goed. Ook binnen onze kerk mag iedere dominee z’n eigen karakter hebben. De één is open en een ander meer gesloten.” Hoe zou hij zijn eigen stijl willen beschrijven? “Ik ben niet een joviaal, open mens die iedereen op de schouders klopt. Ik ben wat meer afstandelijk. Maar als mensen mij benaderen sta ik ervoor open. Ook probeer ik zoveel mogelijk meelevend te zijn, maar wel op mijn eigen manier.”Het jubileum is extra bijzonder omdat Van Eckeveld het op een aantal momenten in zijn leven op lichamelijk gebied heel zwaar heeft gehad. “Ik ben MS-patiënt,” laat hij weten. “In 1994 kreeg ik mijn eerste MS-aanval. Tijdelijk was ik blind aan één oog. Vier jaar later volgde de tweede MS-aanval. Destijds kon ik nauwelijks lopen. Gelukkig gaat het om een milde vorm die geen grote belemmeringen met zich meebrengt. Ook heb ik een keer een hartstilstand gehad. Nu gaat het naar omstandigheden goed en dank ik de Heere dat ik iedere zondag Zijn Woord mag verkondigen.”Binnenkort worden er in de GerGem twee kersverse predikanten bevestigd. Wat zou Van Eckeveld hen willen meegeven? “Laat je niet meesleuren door allerlei opvattingen, maar wees een dienaar van het Woord. Dat kost tijd en energie. Je oor naar mensen laten hangen is voor iedere predikant een verleiding. Bij mensen in het gevlei willen komen is een enorme aanvechting. Kijk maar naar alle bijbelfiguren. Allemaal kregen ze met zware kritiek te maken. En dat is niet vreemd. ‘Wee u, wanneer al de mensen wel van u spreken,’ zegt het Lucasevangelie. Het kan ook niet. Het Woord van God roept altijd verzet op. Vanaf de kansel klinkt altijd een tegendraadse boodschap.”Predikanten mogen binnen de GerGem vanaf hun 70e levensjaar met emeritaat. “Maar het is geen verplichting,” voegt Van Eckeveld toe. “Als de Heere mij de kracht blijft geven en de gemeente het goed vind, kan ik bij wijze van spreken tot mijn 85e doorgaan. Of het zover komt is een ander verhaal. Ik merk nu al dat mijn incasseringsvermogen afneemt.” Ouder worden vindt hij geen ramp. “Het hoort mij het mensenleven. Het is een zegen dat ik God nog steeds mag dienen. De Heere gebruikt in het verspreiden van het Evangelie geen volmaakte engelen, maar onvolmaakte mensen. De Heere is mij ondanks mijn beperkingen nog steeds niet beu. Dat vind ik een wonder.”