Jurrien ten Brinke, relatiemanager voor Compassion en initiator van het tienerprogramma Be Courageous, gelooft niet dat je met de Bijbel in de hand sommige vakantieoorden moet mijden. Tegelijkertijd: ‘Ik kan niet in de meest luxe resorts zitten in het besef dat ik een week later voor m’n werk in een sloppenwijk sta.’ 

‘Ik zag op Lesbos 65-plussers die tussen de vluchtelingen door zwommen. Anderen stopten tijdens hun rondrit over het eiland om te kijken hoe wij – soms huilend – drijfnatte vluchtelingen opvingen na hun gevaarlijke overtocht.’ 

Jurrien moet er inmiddels om glimlachen, maar de tegenstellingen doen pijn. Het avontuur van hem en zijn vrouw Janet op Lesbos, werd geboren in Italië, tijdens de zomervakantie van 2015. Janet vertelde Jurrien dat ze graag voor Stichting Bootvluchteling naar Lesbos wilde om een eerste medische missie op te starten. Na de vakantie bleek dat Apeldoorn als een van de eerste gemeenten een noodopvang voor 400 vluchtelingen zou krijgen. Op dat moment startten Jurrien en Janet de Facebookpagina ‘Ik ben een gastgezin voor een vluchteling’ om Nederlanders met vluchtelingen in contact te brengen. 

Omdat dit burgerinitiatief via de media snel landelijke bekendheid kreeg en men zelfs een documentaire over het echtpaar wilde maken, besloten Jurrien en zijn vrouw met z’n tweeën naar Lesbos te gaan. Ze hadden God al lang geleden om een klein beetje bewogenheid gevraagd en God verhoorde dat gebed ruimhartig. Die bewogenheid is er na het Lesbos-avontuur nog steeds, maar Jurrien wil waken voor een gepolijst geestelijk verhaal.

‘Waar we vorig jaar op Lesbos vluchtelingen hielpen, zouden we op een vergelijkbaar eiland ook heerlijk een weekje vakantie kunnen vieren… Een midweekje Malta, Kos of Kreta is natuurlijk zo geboekt, juist omdat het zo goedkoop is. Tegelijk moet ik er niet aan denken dat ik zit te relaxen op hetzelfde strand waar vluchtelingen eerder aan land kwamen. Maar bewust een eiland bezoeken waar geen vluchtelingen zijn, voelt ook weer hypocriet. Dat is het spanningsveld tussen enerzijds een bewogen leven leiden, en tegelijkertijd middenin de welvaart staan. Ik geloof dat God wil dat wij het leven ten volle leven en Hem als onze Schepper eren, of ik nu hard werk of vakantie vier. Vakantie vieren kan prima in verbondenheid met God; de kernvraag is in hoeverre we onze rijkdom laten sturen door Gods liefde. Een boekje dat mij hierbij hielp, heet ‘Verborgen Rijkdom’ van Randy Alcorn. Hij zegt: niets is van mij, alles is van God. Hoe laat ik mijn rijkdom – die ik in bruikleen van God heb gekregen! – op de juiste plekken terechtkomen? Die keuzes zijn niet zwart-wit, ik geloof dat God daarin een zekere vrijheid geeft.’

Heel mooi, maar welke keuzes qua vakantie maakt Jurrien uiteindelijk zelf? ‘Low budget, want we hebben een groot gezin. Ik heb een oude caravan gekocht en opgeknapt. We geven onze tienden, dus dan zit drie keer naar een luxe resort er niet in. Bovendien kan ik niet in de meest luxe resorts zitten terwijl ik een week later voor m’n werk in een sloppenwijk sta. Ik zeg niet dat God zoiets afkeurt, maar ík kan er niet mee leven. En als je toch naar zo’n resort wil, dan zou ik het een gemiste kans in karaktergroei vinden als je niet iets meer van het land ontdekt. De confrontatie met armoede maakt je rijker: je verbreedt je wereld en ontdekt dan vanzelf wat je mogelijke roeping daarin is. Daarnaast ben ik wel benieuwd wat mensen die wél drie keer per jaar luxe op vakantie gaan verder met hun geld doen. Je uitgiftenpatroon is een illustratie van dat wat in je hart leeft! En vergeet niet dat naast geld ook je tijd van God is. Besteed ik alle avonden van de week aan sport, uitgaan met vrienden en tv kijken, of geef ik ook van mijn tijd en talent aan de ander?’ 

 

Van geven word je rijker, ontdekte Jurrien. Daarom leert hij zijn kinderen al dat ze daarom niet alles voor zichzelf mogen besteden. En voor hemzelf is hij ook niet mals: hij en Janet hebben de afspraak dat ze áltijd iets geven wanneer iemand een financieel beroep op hen doet – ook die zoveelste deurcollectant. Maar een stevig offer kan toch pijn doen? ‘Nee, want mijn bezit is niet van mij maar van God, dus hoezo zou dat pijn doen? Maar als je denkt: ik geef hier mijn zuurverdiende centen weg, dán kan ik me voorstellen dat geven pijn doet.’ 

Uiteindelijk gaat het om het geven van je leven, ontdekte Jurrien. ‘Daarbij is deze Bijbeltekst voor ons heel inspirerend: ‘Wat liefde is, hebben we geleerd van Hem die Zijn leven voor ons gegeven heeft’, 1 Johannes 3 vers 16. Door je leven te geven – dat is: je geld, tijd en talenten delen – ervaar je God het sterkst en ben je het gelukkigst. Meer van God willen ervaren en daar heel theoretisch mee bezig zijn, blijft uiteindelijk droogzwemmen.’

Dit artikel komt uit De Oogst van stichting Tot Heil des Volks. Klik hier voor een proefabbonement.