‘De grootste rat van de familie is dominee geworden’, zegt zijn broer wel eens gekscherend. Vroeger gaf ds. K. Hak (34) de voorkeur aan het zingen van karaoke-liedjes boven Bijbellezen. Die tijd is voorbij. Zijn bestaan als timmerman gaf hij op voor evangelieverkondiging vanaf een kansel in de Hoeksche Waard. CIP.nl zocht de hervormde predikant op in Goudswaard.

“Bij ons thuis werd geleerd dat we vrede met God moesten krijgen. Hoe dat moest was onduidelijk. Daarom koos ik voor ‘lang leve de lol’. Ik was van plan om God de rug toe te keren. Mijn familie was er ook van overtuigd dat ik zou kiezen voor ‘de wereld’.” Ds. Hak herinnert zich het moment waarop hij tegen zijn collega zei: ‘Volgende week ga ik karaoke zingen’. "In diezelfde week kwam God in mijn leven. Van binnen ontstond de diepe overtuiging dat God ook mijn Redder wil zijn. Stap voor stap bracht Hij mensen op mijn pad, waardoor ik Hem beter leerde kennen. Er ontstond bij mij een diepe honger naar alles wat met God en de Bijbel te maken had. In de auto, op weg naar mijn werk, luisterde ik talloze preken en lezingen.”

De timmerman had nog geen idee hoe hij zijn leven met God vorm zou moeten geven. “Op een gegeven moment dacht ik: ik ga met Open Doors Bijbels smokkelen. Dat heb ik vervolgens gedaan en was van plan zendeling in China te worden. Toen ik in China was liet de Heere mij heel duidelijk merken dat ik weer terug moest naar Nederland. In eigen land durfde ik niet voor Zijn naam uit te komen. In het buitenland vond ik dat veel gemakkelijker.” Terug in Nederland zette Hak zijn leven als timmerman voort. “Totdat Het bedrijf waar ik werkte bedrijf failliet ging. In de tijd daarna ontstond de roeping om dominee te worden. Best lastig, want ik heb nooit gestudeerd. Roepingsbesef kun je vergelijken met bekering. God geeft iets in je leven wat er daarvoor nooit is geweest.”

“Als beginneling verwachtte ik dat ik mij veel bezig zou houden met preken, Bijbellezen en bidden. Maar er komt veel meer bij kijken, ontdekte ik. Als dominee is het een grote valkuil dat je het leven van een manager leidt. Er komen zoveel dingen op mijn pad die niet in het takenpakket van een predikant horen. Ik moet er echt voor oppassen dat ik daar niet in mee ga. God bouwt Zijn gemeente en heeft er tegelijkertijd voor gekozen om in dat plan gebruik te maken van mensen. Ik ben bevestigd om een dienaar van het Woord te zijn. Daar moet de focus op liggen. Als ik mij gedisciplineerd bezighoud met prediking, geeft dat veel meer zegen dan wanneer ik mij openstel voor allerlei activiteiten.”

“In mijn beginperiode stonden er veel mensen bij mij op de stoep. Ik heb ondervonden dat er veel te veel van een dominee wordt verwacht. Die verwachtingen zijn soms veel te hoog. Ik ben een dominee en geen hulpverlener. Als ik met een groep mensen een begeleidingstraject in ga, kan ik mijn preken niet meer voorbereiden. We hebben mensen in de gemeente die zich inzetten voor gemeenteleden met psycho-sociale nood. Ik moet niet alles alleen willen doen. Ondanks de mooie profielschetsen worden predikanten nooit schapen met vijf poten. We zijn zoals iedereen mensen met gaven én beperkingen.”

“Prediking is een groot voorrecht, een bijzondere genade. Ik spreek namens God. Dat is een last die in eigen kracht niet te dragen is,” gaat hij verder. “Het Evangelie verkondigen is een ongekende rijkdom. Ik mag namens God mensen genade aanbieden en als het ware naar de Heere Jezus toe jagen. Iets mooiers kan ik niet bedenken. Omdat ik weet wat er bij God te halen is, vind ik het geweldig om mensen op Hem te wijzen. Dat is met niets anders te vergelijken en het mooiste wat er is. Tegelijkertijd blijft het Gods werk. Ik kan een koevoet meenemen op de preekstoel, maar breek er geen mensenhart mee open. Dat kan alleen God. In dat vertrouwen breng ik Zijn boodschap.”

Hak is een getrouwde vader van drie kinderen. Samen verhuisden ze 3,5 jaar geleden naar de Hoeksche Waard. "De verhuizing uit Rijssen was vooral voor onze kinderen heftig. Ze kwamen hier in een totaal andere cultuur terecht. Van een stad gingen we naar een uiterst rustig dorpje. Van een grote school naar een kleine school. Dat was echt even wennen. Mijn positie kan een plotselinge verhuizing met zich meebrengen. Deze roeping vraagt dus veel van mijn gezin. Het is nogal wat om alles los te laten wat je hebt opgebouwd en te gaan wonen tussen mensen die je niet kent. Ja, de kinderen betalen een prijs voor mijn roeping.”

“Als ouder probeer ik dat zoveel mogelijk te compenseren. Hoe? Door tijd te nemen om regelmatig met hen weg te gaan en niet opgezogen te worden door het werk in de gemeente. Als ik in mijn pastorie een spelletje met ze speel, kan de telefoon gaan en zal ik het spel moeten onderbreken. Daarom gaan we er regelmatig op uit. Meestal doen we dat op zaterdag. Dan gaan we zwemmen, zeilen of naar de speeltuin. Op die momenten denken mijn kinderen: ‘nu hebben we papa voor ons’. Soms gaan we ook een dagje naar Rijssen om familie op te zoeken. Ook dat is een dag die in het teken staat van het gezin.”

Hak heeft een zware periode achter de rug. Negen maanden lang was hij niet in staat om zijn werk als dominee te kunnen doen. Aanleiding waren ontstekingen in zijn hoofd. “In totaal ben ik twee keer geopereerd  en heb ik zeventien antibioticakuren gehad. Dat was een heftige, maar ook een leerzame tijd. Het ene moment was ik wanhopig. Het andere moment liet God Zichzelf zien en ervoer ik Zijn aanwezigheid. Zie het als hemelse nascholing. Ik werd geconfronteerd met mijn tekortkomingen en ontdekte tegelijkertijd hoe trouw God is. Ook als ik niet kan doen waarvoor ik geroepen ben.” 

Sinds april staat Hak weer op de kansel. “Ik had definitief uitgeschakeld kunnen zijn. In plaats daarvan mag ik het Evangelie weer verkondigen. Ik ben zo blij als een kind.”