"Het is niet goed wanneer christenen zich isoleren van de werkelijkheid. De Vervolgde kerk komt naar Europa toe. Zijn we daar op voorbereid?," vraagt Ruud Kraan zich af. Sinds vorig jaar is hij directeur van Open Doors. Onlangs bracht hij een bezoek aan Libanon en Kenia voor ontmoetingen met broeders en zusters uit de Vervolgde kerk. De directeur deelt een aantal bemoedigende ervaringen en roept op tot waakzaamheid.

"Ik sprak een voorganger van een protestantse kerk in het hart van Syrië. Zijn kerk is de enige gemeente die in zijn regio nog is overgebleven. Andere christenen zijn massaal gevlucht. Zijn diensten worden nu nog door ongeveer 70 mensen bezocht. Voor de Syrische burgeroorlog lag dat aantal nog op zo'n 600 gelovigen. Deze pastor heeft toen de crisis in 2011 uitbrak er bewust voor gekozen om met zijn gezin in Syrië te blijven en zich in te zetten voor zijn gemeente. Inmiddels is de situatie zo explosief dat zijn gezin elders verblijft. Dat betekent dat de voorganger heen en weer pendelt van zijn gemeente naar de verblijfplaats van zijn vrouw en kinderen. Daardoor ziet hij zijn gezin een keer in de zes of zeven weken. Een reis van 18 uur, en hij moet dan op de heen- en terugreis met gevaar voor eigen leven 40 check points langs."

"Zijn gemeente bestaat vooral uit weduwen en gezinnen die het geld niet hebben om te vluchten. Het Bijbelse principe om juist deze groepen aandacht te geven is voor deze kerk werkelijkheid geworden. De voedselvoorziening in zijn gebied is dramatisch. Ook daar wil de kerk soms in voorzien. Dat moet dan met een auto van buiten het gebied, via de check points van IS, naar binnen worden gebracht. Als je wordt gepakt, ben je niet alleen het brood kwijt, maar waarschijnlijk ook je leven. Op een dag, toen er brood werd gehaald, en er tijdens dit avontuur in de kerk werd gebeden, waren op de terugweg alle check-points verdwenen of verlaten. Christenen beschouwden dat als een gebedsverhoring."

"De eerlijkheid gebied te zeggen dat er ook kerken zijn die niet naar de vluchtelingen omkijken of dat op eigen voorwaarden doen. Dan moet je bijvoorbeeld eerst lid worden voordat je hulp ontvangt. Zelf sprak ik met een voorganger van een kerk die vlak voorafgaand aan de Syrische burgeroorlog werd gesticht. Een half jaar later kwam de vluchtelingenstroom op gang. Mede door die stroom is er een grote, bloeiende en inspirerende kerk ontstaan. Nieuwkomers waren zowel Syrische christenen als moslims die in de kerk of in de vluchtelingenkampen tot geloof kwamen."

"Vergeet niet dat dit soort gastvrije kerken in Libanon een enorm risico nemen. Het is een vrij instabiel land en niet ondenkbaar dat IS het land ooit binnen gaat vallen. Er komen veel moslims tot geloof, meer dan ooit tevoren, maar ook de raddraaiers zijn onderdeel van de vluchtelingenstroom. Wanneer een moslim de islam achter zich laat, voor Jezus kiest en een familielid dit te weten komt, is er maar een telefoontje naar Syrië nodig om een ander familielid wraak te laten plegen."

"Ik ben een paar dagen in Garissa geweest, de stad waar vorig jaar de grote aanslag op de universiteit plaatsvond met 148 doden. Samen met tien collega-directeuren van over de hele wereld hebben we de universiteit bezocht om naast de mens te staan en ze te bemoedigen. Op zondag heb ik mogen preken in een kerk waar drie jaar daarvoor een grote aanslag plaatsvond. Terroristen van Al Shabaab gooiden tijdens een dienst granaten naar binnen en beschoten de kerkgangers met 17 doden en 40 gewonden tot gevolg. Nu stonden er naast de kerk zwaar bewapende Keniaanse militairen. Een hele vreemde gewaarwording voor iemand die kerkt in Harderwijk. Sommigen verklaarden ons team voor gek en snapten niet dat we ondanks de onveilige situatie hun kant opkwamen. Ik heb ze mogen vertellen dat even daarvoor tijdens de Open Doorsdag in Utrecht 11.000 christenen voor hen baden. Deze bemoediging maakte het waard om deze risicovolle reis te maken."

"Ja, absoluut," antwoordt Kraan. "Per land zal het verschillen, maar ook in Europa gaat de christenvervolging toenemen. Onlangs ontving ik een brief van een Duitse predikant, werkzaam in een grote migrantenkerk. Een groot deel van zijn gemeente heeft een moslimachtergrond. Je schrikt je kapot als je leest hoe zij in een veilig land als Duitsland te maken hebben met bedreigingen uit islamitische hoek. Ik denk ook aan christenen die in azc's bij moslims worden geplaatst. Ik las over een groep moslimmannen die een kamer van een christen binnenliep en hem in elkaar sloegen. In Duitsland werken ook nog eens veel moslims in de particuliere beveiliging. Christenen die bij hen met klachten over bedreiging en mishandeling aankomen, vinden daardoor soms geen gehoor."

"Als Open Doors geven we christenen wereldwijd weerbaarheidstraining om zich op vervolging voor te kunnen bereiden. Zover is het hier gelukkig nog niet. Hoewel er al wel incidenten plaatsvinden. Ik vind dat er een bewustwordingsproces op gang moet komen. Wat als de vervolging ons land binnenkomt? Zijn we er mentaal op voorbereid? Te vaak hoor en zie ik om mij heen dat christenen de kop in het zand steken en zich bewust isoleren van de werkelijkheid. Ik vind het cruciaal dat we als volgelingen van Christus weten wat er gaande is. En niet te vergeten: wat zegt de Bijbel over vervolging? De Vervolgde kerk komt naar Europa toe. Daar kunnen we niet omheen."