"Als dominee voortdurend roepen dat je zo druk bent kan een teken van ijdelheid zijn en zelfs een narcistisch trekje verraden. We zijn helemaal niet zo belangrijk," zegt ds. H. Russcher. De hervormde predikant uit Nijkerk vierde onlangs zijn 25-jarig ambtsjubileum. Vorig jaar was hij vanwege een operatie in het ziekenhuis tijdelijk uit de running. Russcher ontdekte toen dat het gemeenteleven ook zonder hem gewoon door ging.
De 52-jarige predikant is vader van vier kinderen. De oudste woont inmiddels zelfstandig. "Mijn gezin heeft nooit hoeven wennen aan mijn beroep, omdat ze een andere situatie nooit hebben gekend." Het mooie aan het predikantschap vindt Russcher de grote mate van vrijheid en variatie. "Het ene moment ben ik aan het studeren en op een ander moment trek ik op met jongeren. Die afwisseling houdt mij scherp. Daarnaast vind ik het graven in de Bijbel, met mensen optrekken en met hen spreken over hun levensvragen mooie elementen. Maar het allermooiste is toch de overdracht van het Evangelie. We hebben goud in handen. Het is zonde, in de dubbele betekenis van het woord, om die boodschap niet door te geven."
"Het Evangelie gaat in zijn kern regelrecht tegen het gedachtegoed van mensen in"
"Het predikantschap is ook een last," geeft Russcher toe. "Je bent 24 uur per dag beschikbaar, hebt veel te maken met crisispastoraat en moet soms dingen zeggen die tegen de haren van mensen instrijken. Ook is het predikantschap in de loop der jaren moeilijker geworden. De pastorale problematiek is complexer geworden. Zo heb ik in mijn eerste gemeente geen echtscheidingen meegemaakt. Nu is dit aan de orde van de dag. Daarnaast zijn mensen in de kerk mondiger geworden. Dat juich ik overigens toe, maar het kan ook lastig zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de veranderde positie van de kerk in de samenleving."
"Een mijlpaal," zo omschrijft de predikant zijn 25-jarig ambtsjubileum. "Het jubileum beschouw ik ook als een moment van reflectie. Wat ik heb geleerd? Dat dominees eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn." Vorig jaar verbleef Russcher tijdelijk in het ziekenhuis. En dat in de kerstperiode. Maar liefst 15 preekbeurten moest Russcher uit handen geven. "Ik heb toen gemerkt dat het gemeenteleven, ondanks mijn afwezigheid, gewoon doorging. ‘Ik ben druk’, hoor je dominees vaak zeggen. Dit kan ook een teken van ijdelheid zijn en zelfs een vorm van narcisme."
"‘Ik ben druk’, hoor je dominees vaak zeggen. Dit kan ook een teken van ijdelheid zijn en zelfs een vorm van narcisme"
"Dit geeft ook weer hoe belangrijk het is om te delegeren als dominee. Je hoeft niet alles zelf te doen. Nergens zegt de Bijbel dat je hard moet werken, wel dat je trouw moet zijn in de dienst van God. Het is goed om naast het predikantschap andere dingen te doen. Het is vormend om ook buiten de eigen gemeente actief te zijn. Gelukkig verwacht men hier niet van mij dat ik me opsluit in de eigen gemeente. Zo heb ik mogen meewerken aan de totstandkoming van de Herziene Statenvertaling. Verder wandel ik dagelijks een uur. Ook houd ik mij graag bezig met schaken, hoewel ik er momenteel weinig aan toekom."
Russcher krijgt soms het idee dat vandaag de dag relaties belangrijker zijn dan de inhoud: het Evangelie. Het vertolken van het eeuwenoude Woord van God naar mensen van vandaag, vindt hij een prachtige taak, en tegelijk "een geweldige worsteling". "Bij een begrafenis is soms een hele familie aanwezig die geen binding heeft met het christelijk geloof. De uitdaging is dan om het Woord dichtbij hun hart en leven te brengen, zonder de scherpe kantjes van het Evangelie af te slijpen. Dan behandel je mensen niet eerlijk. Het Evangelie gaat in zijn kern regelrecht tegen het gedachtegoed van mensen in."
Praatmee