Van Amstel herinnert zijn periode als beginnend predikant in Middelburg nog goed. "Wanneer je nog niet zo'n ervaren dominee bent, ben je heel erg kwetsbaar. Na onbehoorlijke kritiek van enkele kerkenraadsleden, heb ik op een gegeven moment tegen mijn vrouw gezegd: 'Zullen we maar een eigen zaakje beginnen?'," vertelt de emeritus-predikant met gevoel voor humor. "Toen ik mijn zorgen deelde met een ervaren ouderling, zei hij heel nuchter met een Zeeuws accent: 'Als je je hier druk over maakt, wat zal er dan gebeuren als je in een storm terechtkomt?'" Die storm kwam. "Later diende ik in een gemeente waarin enorme verwarring heerste. Er kwam zelfs een rechtszaak. Ik dacht er ernstig over ontheffing uit het ambt aan te vragen. Gelukkig heeft God mij daarvoor bewaard."

Met name in zijn woonplaats Ede zullen ze daar blij mee zijn geweest. Van Amstel is daar maar liefst 32 (!) jaar lang dominee geweest. "Er waren veel mogelijkheden om elders voorganger te zijn. Uit Nunspeet kreeg ik zelfs tot vier maal toe een beroep. Maar ik vond het een zegen om in Ede te mogen blijven. We waren aan elkaar verknocht. Een vertrek is nooit een optie geweest. Het mooie is dat je als gemeente elkaars levens ten volle kent."

Ingrijpend sterfgeval
Wanneer de moeilijke zaken van dominee-zijn ter sprake komen, verwijst Van Amstel naar een sterfgeval van een 16-jarige jongen. "Net voordat hij met zijn brommer de weg op ging, speelde hij dit lied op de piano: 'Breek uw tent op, ga op reis naar het land dat Ik u wijs. Here God, wij zijn vervreemden door te luist’ren naar uw stem. Breng ons saam’ met uw ontheemden naar het nieuw Jeruzalem.' Met zijn brommer raakte even later te water, met zijn vriendin achterop. De jongen overleed in het ziekenhuis. Met veel verdriet waren zijn ouders in staat om dit verlies aan de Heere over te geven. Ook vergeet ik nooit meer dan ik met zijn vriendin later nog zijn graf bezocht."

Van Amstel heeft in die 50 jaar een flink lesje nederigheid geleerd. "'Satan, ga weg!'," kreeg hij op de stoep bij een gemeentelid te horen. Later heeft ze in een brief om vergeving gevraagd. Tot vier keer toe heb ik in mijn ambtsperiode een soortgelijke brief gekregen. In al die gevallen heb ik geleerd om de minste te zijn. Op die momenten moet je jezelf verloochenen. Wanneer ik denk aan de Heere Jezus, is dat een stuk gemakkelijker. Hij riep aan het kruis, 'Heere, vergeef het hen'. Hij had uiteraard ook anders kunnen reageren," vertelt Van Amstel lachend. "Maar dat deed Hij niet."

Thuis op zaterdagavond
Naast predikant is Van Amstel ook vader en opa. Hij en zijn vrouw hebben vier kinderen en elf kleinkinderen. "Ik ben heel veel weggeweest door mijn predikantschap en de vele organisaties waarbij ik betrokken was. Tot één van mijn kinderen op een gegeven moment zei: 'Papa, u vindt het belangrijk en leuk. Maar wilt u op zaterdagavond niet meer uit spreken gaan? Kom gezellig met ons een kopje koffie drinken.' Sinds die opmerking ben ik op zaterdagavonden niet meer het huis uit geweest. Bij een jubileum zei één van mijn dochters later: 'Papa, u was heel vaak weg. Maar als u thuis was, was u thuis.' Dat ontroerde mij enorm. De andere toespraken vallen dan in het niet."

"Zeven jaar geleden kreeg mijn vrouw kanker. Op wonderlijke wijze heeft de Heere haar gespaard. Sindsdien ben ik meer met mijn sterven bezig en besef ik dat ik de levenskracht die ik nog heb, ten volle mag benutten. Bijna iedere zondag mag ik met veel vreugde Christus verkondigen in al Zijn heerlijkheid. Ik ben een zeer gezegend en gelukkig mens."