"Het individuele ‘succes’ krijgt binnen de evangelische beweging vaak de voorkeur boven het Lichaam van Christus. Dat komt door het vele zwart-wit denken." Matthijs Vlaardingerbroek noemt zicht een post-evangelische christen die "uitkijkt naar iets nieuws." Waarom? Dat legt hij aanstaande vrijdag 5 juni uit tijdens het congres ‘De evangelische beweging in de ondertussenheid’ in Amersfoort. Op CIP.nl blikt Matthijs vooruit. "Wij evangelischen willen maar niet volwassen worden."

De meesten kennen hem zeer waarschijnlijk als grappige verhalenverteller en buikspreker. Hij trad ook regelmatig op tijdens de Pinksterconferentie Opwekking. Matthijs heeft daarnaast ook een hart voor de beweging waarin hij van jongs af aan opgroeide. "Ik ben in hart en nieren evangelisch," onderstreept de spreker. "De evangelische beweging heeft mij gevormd en dat bedoel ik echt niet alleen negatief." Jaarlijks bezoekt hij als gastspreker tientallen, evangelische kerken. "Veertig jaar braken we als evangelische beweging door in antwoord op de vele geloofsonzekerheid in christelijk Nederland. Daar hebben we ons van begin af aan tegen afgezet. Ik zie nu dat we zijn doorgeslagen naar de andere kant."

"Als ik kritisch naar onze evangelische beweging kijkt, constateer ik dat we na veertig jaar eigenlijk volwassen zouden moeten zijn. Maar in werkelijkheid bezitten we nog steeds een tiener psyche. De evangelist Johannes schrijft in 1 Johannes over kinderen, jongeren en vaders. We zitten nog te sterk in de jongerenfase. Ik denk dat ik jaarlijks in 100 verschillende kerken kom, dus ik weet waar ik over praat. Alle grote, evangelische kerken hebben een EO-Jongerendag uitstraling. Een flitsende samenkomst met een simpele boodschap. Onze favoriete Opwekkingsliederen hebben een triomfantelijke boodschap. De veilige muren die we hebben afgebouwd, zouden afgebroken moeten worden om door te groeien naar volwassenheid."

Matthijs merkt op dat "we een beweging zijn met antwoorden, waardoor er geen vragen beantwoord hoeven worden". "In onze beginfase verweten we de reformatorische wereld dat iedere bijbeltekst één uitleg had. In werkelijkheid doen wij precies hetzelfde. Een paar jaar geleden ging ik door ene tijd van geloofstwijfel. In plaats van luisteren en doorvragen reageerden veel evangelische christenen met het opzoeken en doorgeven van bijbelteksten. Met dit tienergeloof hebben we onszelf vastgezet. We zouden moeten leren om onzeker te zijn. Geloven is niet hetzelfde als zeker weten. Het is precies andersom. Geloven is vertrouwen terwijl je het niet zeker weet."

"Ondertussen is de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) wel bereid om veranderingen door te voeren. Dat komt omdat het daar cijfermatig niet goed gaat." De kerk verliest tienduizenden leden per jaar. "Wij hebben ons succes afgemeten op numerieke groei. Onze beweging stroomde vol met mensen en doet dat nog steeds. Wij vangen de mensen die door erosie van de kerkelijke berg af rollen. Als we niet uitkijken, rollen we over 20 jaar een volgende beweging in. Het erge is dat het individuele succes voorrang krijgt boven het Lichaam van Christus: ‘Wij moeten de grootste zijn. Wij kunnen het verste plassen’. Waarom kijken we niet naar christenen buiten onze evangelische wereld?"

"De situatie waar wij ons momenteel in bevinden, doet mij denken aan het volk Israël dat de Jordaan over moest steken. Velen durfden de rivier niet over en bevonden zich in de ‘ondertussenheid’," gaat de verhalenverteller verder. "Volgens mij is dat onze grootste uitdaging: de rivier oversteken." Dit vraagt volgens Matthijs om gedragsverandering en zelfreflectie. "Nu willen we vaak nog ‘de waarheid’ met huid en haar verdedigen. Iemand die uit de pas loopt wordt nog te snel veroordeeld. Zonder dat we het door hebben, heerst er veel groepsdruk onder ons evangelischen. Mijn hoop is dat we deze boodschap liefdevol kunnen bespreken om gezamenlijk te streven naar volwassenheid."