"Tegenwoordig wordt een gehandicapt kindje in de moederschoot geaborteerd. Dat is nooit bij ons opgekomen." Sinds dominee B. de Romph emeritus-predikant is, woont zijn gehandicapte zoon Bas in een tehuis. "Mijn vrouw en ik kunnen de zorg niet meer aan. Bovendien zijn we sinds mijn emeritaat kleiner gaan wonen." De predikant uit Papendrecht vertelt over het leven na zijn predikantschap met zijn 39-jarige zoon met een handicap. "De Heere gaf ons een gehandicapt kind."
Ds. De Romph heeft naast Bas nog drie dochters. "Toen we na drie dochters een zoon ontvingen, zag ik het al helemaal voor me: samen met hem door de tuin huppelen." Maar na een bezoek aan het ziekenhuis bleek al gauw dat die droom geen werkelijkheid zou worden. "Daar kregen we te horen dat hij meervoudig gehandicapt is. Tegenwoordig wordt een gehandicapt kindje in de moederschoot geaborteerd. Als we dat van te voren geweten hadden, zou dat nooit in ons zijn opgekomen. De Heere vertrouwde hem aan ons toe. Maar wanneer je zo’n boodschap te horen krijgt, heb je tijd nodig om het te verwerken en dit te accepteren."
"Tegenwoordig wordt een gehandicapt kindje in de moederschoot geaborteerd. Dat is nooit bij ons opgekomen"
"Hij kan niet praten, maar herkent ons wel wanneer we hem bezoeken," gaat De Romph verder. "Men is nog wel eens geneigd om te zeggen: ‘Dat is ook een kruis, wanneer je zo’n kind hebt’. Maar we ervaren het niet als kruis dragen. Blijkbaar heeft de Heere ons waardig geacht om een gehandicapte jongen op te voeden. Het is een ontzettend lieve jongen. We hebben veel plezier van hem gehad." Tegenwoordig is hij in zijn tehuis het zonnetje. Hij is altijd opgewekt en vrolijk. Bas is gelukkig in zijn kleine wereldje. Iedere zaterdag bezoeken De Romph en zijn vrouw hem in zijn tehuis. "’s Morgens gaat hij meestal zwemmen en ’s middags gaan we dan even langs. Hij vindt het heerlijk om met ons bijvoorbeeld een stukje te rijden in de auto."
De Romph erkent dat hij nu meer tijd heeft voor zijn gezin nu het fulltime predikantschap verleden tijd is. In 2006 ging hij met emeritaat. "Als emeritus hoeft je niets meer. Meestal preek ik nog op zondag. In twee gemeenten doe ik nog steeds pastoraal werk. Maar in de prediking mis ik mijn lijn. Je gaat kris kras door de Heidelbergse Catechismus heen. In het verleden kon ik nog wel eens een vervolgserie houden. Preken als emeritus-predikant is fijn. Maar na afloop trek je de deur achter je dicht en heb je verder geen contact meer met de gemeente."
Al bijna 10 jaar beschikt hij over meer vrije tijd dan ooit. Toch kan De Romph er nog niet altijd aan wennen. "Af en toe gaan mijn vrouw en ik er een paar dagen tussenuit. Toch heb ik dan nog steeds het gevoel: ‘Zit ik mijn tijd nu niet te verspillen?’ Altijd was ik mij ervan bewust dat ik klaar moest staan voor mijn gemeente. Dat gevoel is nooit helemaal verdwenen." Andere voordelen die hij opnoemt zijn: meer tijd om te lezen en geen verantwoording meer hoeven afleggen aan een kerkenraad. "Dominee-zijn is het mooiste én moeilijkste beroep. Mooi omdat mensen alleen worden gered door het Evangelie. Moeilijk omdat je te maken hebt met goddelijke waarheden die ons verstand te boven gaan."
"Af en toe gaan mijn vrouw en ik er een paar dagen tussenuit. Toch heb ik dan nog steeds het gevoel: ‘Zit ik mijn tijd nu niet te verspillen?’"
Dat we te maken hebben met iets goddelijks, merkt De Romph ook aan zijn zoon. "Tijdens Bijbellezen voelt hij dat het een heilige activiteit is. Hij hoeft het niet eens te begrijpen. De klank van Gods Woord is al voldoende. Ook gaat hij graag mee naar de kerk. Tijdens het zingen komt hij er soms bovenuit. Vervolgens is hij stil tijdens de prediking. Ik heb wel eens gezegd: 'Hij is meer gericht op Boven dan op beneden.'" Nu De Romph 75 jaar oud is denkt hij vaker na over zijn toekomst na dit leven. "Gelukkig mag ik dan weten: Christus is niet alleen mijn Rechter, maar ook mijn Redder."
Praatmee