Wat doe je wanneer je zwanger wordt van iemand die je verkracht heeft? Nicole vertelde haar verhaal afgelopen zaterdag tijdens de Mars voor het Leven. "Ik werd verkracht." 

Ik wil jullie meenemen naar een paar jaar geleden. Ik was jong en het voelde alsof ik de hele wereld aan kon. Ik hield wel van een feestje en legde makkelijk contact met anderen. Ik woonde op kamers, een soort mini studenten huis, geen duidelijke regels en als je op tijd je huur betaalde, was er niets aan de hand. Ik werkte en deed m’n ding. God? Ach, daar was ik niet mee bezig en hij leek zich ook niet bezig te houden met mij.

Alles ging zijn gangetje. Tot die ene dag. De dag die mijn leven voorgoed zou veranderen. Het is zoals wel eens gezegd wordt, een zwarte bladzijde in mijn leven. Ik kom thuis, iemand greep me en toen gebeurde het. Even later liep ik in paniek over straat, belde aan bij de buren. Daar stond ik, bloed op m’n gezicht en op m’n borst. M'n buurvrouw belde de politie. Ik deed die dag aangifte van verkrachting. Wat een vreselijk woord.

Mijn wereld stortte in. De aangifte werd in ‘behandeling’ genomen. Tot overmaat van ramp raakte ik m’n kamer én m’n spullen kwijt. Ik had niks meer. Ouders van een vriend boden me onderdak aan tot ik een nieuwe woning zou krijgen.

Het is een paar weken later. Bibberend sta ik met een wit langwerpig stickje in m’n handen. Drie minuten neem het in beslag zoiets, geloof mij, 3 hele lange minuten. En toen stond het ineens in beeld: ik ben zwanger. Ik begin te huilen, wat moet ik nu? Die avond heb ik een fles rosé leeggedronken in de hoop dat het mis zou gaan… gewoon blinde paniek. 

Als eerste heb ik het verteld aan de moeder bij wie ik in huis zat. Samen hebben we een afspraak gemaakt bij de verloskundige en hulpinstanties. 

Een week later zit ik in de wachtkamer. Een vriendelijke dame neemt me mee naar binnen.. de echo begon…kijk daar, ik zie een hartje kloppen! Ze zegt het bijna opgewonden, ik snap het wel, het is haar werk. Maar ik? Mijn paniek wordt groter.

Voor de vriend waar ik in huis zat, was het duidelijk. Hij pakte me bij mijn armen, keek me liefdevol aan en zei: ‘Je moet abortus plegen’. Hij kwam thuis met folders van abortusklinieken en ook klinieken stuurden mij informatie over een abortus, want je hield toch geen kind van een verkrachter?

Door de gesprekken bij de hulpinstanties kwam ik in tweestrijd. Maar de keuze moest wel gemaakt gaan worden. Toen heb ik iets gedaan wat mijn leven een richting heeft gegeven. Voor m’n bed ben ik op mijn knieën gegaan en heb gebeden. Ik was boos op God, waarom? Ik was verdrietig, waarom ik? Ik begreep het niet, zag geen weg. Dus ging ik op mijn knieën. Die nacht heb ik voor het eerst in tijden weer redelijk geslapen. De volgende ochtend stond ik op en maakte de keuze: ik nam zwangerschapsvitamine. 

Na deze keuze kon ik de moed bij elkaar halen om ook mijn familie te vertellen over mijn zwangerschap. Ze reageerden zo liefdevol! Op wonderbaarlijke wijze kreeg ik een huisje toegewezen, maar in mij zelf begon het niet goed te lopen. Ik gaf mezelf de schuld van deze zwangerschap. Ik had toch dat onbezonnen leven geleden? Ik voelde me vies, douchte drie keer per dag. Ik keek op straat continue om me heen. Thuis was ik bang. Er werd PTSS gediagnosticeerd. Heel veel er over praten was het advies. Dus dat deed ik. Ik legde me bij deze angsten neer en richtte mij op wat komen ging.

Een paar weken later kwam er iemand langs uit de kerk, nu een vriendin, en ze las met mij psalm 23, de Heer is mijn herder. Deze psalm is heel waardevol voor mij, het heeft mij definitief teruggebracht bij God! Ik ervoer heel veel steun vanuit de kerk. Ik kreeg een vloed aan kaartjes, lieve woorden en spullen. Maar ook mijn familie stond voor mij klaar!

Buurman

Maar er speelde nog iets, de buurman. Hij hielp mij ontzettend veel, bleek goed te kunnen luisteren en veroordeelde me niet, een verademing! Maar toen ontdekte ik gevoelens voor deze buurman. Het voelde fijn maar ook heel slecht, ik was immers geen man meer waard, ik kreeg een kind, afgeschreven was ik! Maar mijn gevoel groeide, en zo bleek, ook bij de buurman. In deze hele moeilijke tijd had ik dit niet zien aankomen, ik werd verliefd, iets wat ik nooit gedacht had.

We kregen een relatie, een pittige start. Ik was zwanger, hij kende God nog niet en de relatie werd veroordeeld. Maar dit voelde goed! Hij ging voor mij én de baby. Ook zijn familie vroeg zich sterk af waarom ik geen abortus liet plegen. Mijn leven met God werd steeds groter en ik begreep niet hoe veel mensen om mij heen zo makkelijk over abortus praatten.

Zeventien dagen ging ik over tijd. Ik zag op tegen de bevalling, ik was bang, heel bang. In het ziekenhuis werd ik ingeleid. Elke vezel in mijn lijf schreeuwde op dat moment, ik wil dit niet! Mijn tante en buurman waren bij de bevalling, ze hebben mij er doorheen gesleept. Na 26 uur was hij daar, mijn zoon. Zijn doopnaam betekent ‘God heeft gegeven’, iets wat voor ons een grote betekenis heeft. Zo'n 1,5 jaar later heb ik belijdenis gedaan en mijn zoon ten doop gebracht. Ook ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven, de buurman. We zijn gezegend met nog twee kinderen.

Weken, maanden en jaren gingen voorbij. Er werd een SOA gevonden, die tijdens de verkrachting is gekomen. Mijn PTSS bereikte een dieptepunt. Ik was volledig in de war. EMDR werd mij toen aangeraden en daardoor ben ik er ik volledig bovenop gekomen! En heb ik ook de kracht om hier te staan!

Mijn zoontje kan er niks aan doen

Wat ik zo’n groot verschil vind, is dat vrouwen die abortus hebben ondergaan zich af gaan vragen ‘Wat als ik….?’ ‘Zou het een meisje of een jongetje zijn geweest?’ Hele logische vragen…en terecht! Ze komen vaak in psychische nood hierom. Maar weet je? Ik vraag me nooit af ‘wat als ik het niet had gehouden?’ Mijn zoontje kan er niks aan doen. Hij is een kind van God! 

Ik ben God dankbaar dat Hij mij vastgehouden heeft. Hij was al die tijd wel met mij bezig! God laat niet los wat Zijn hand begon. En dan kan ik alleen maar ‘amen’ zeggen en God elke dag danken voor al zijn zegeningen.

En vanaf deze plek wil ik ook mijn maatje, beste vriend en liefste echtgenoot aankijken. Samen hebben wij dit gedaan. Ik kan mij geen betere vader voor ál onze kinderen voorstellen! Ik dank elke dag God dat Hij mij jou heeft gegeven om zo ook samen het leven, de zorgen maar bovenal zegeningen te delen!