"Soms lijkt het alsof een bijzondere bekeringservaring maatgevend is. Maar geloof in Jezus Christus is voldoende. Dat vind ik prachtig." Lange tijd dacht de 37-jarige ds. C. D. van Alphen dat een bijzondere ervaring nodig was om tot Christus te kunnen komen. "Daardoor heb ik lange tijd te maken gehad met angst en onzekerheid. Helaas zie ik dat bij gelovigen om mij heen terug. Dan kan het geloof zelfs iets zijn dat mensen naar beneden drukt in plaats van kracht geeft. Maar dat kan niet de bedoeling zijn!"

"Sinds de 18e en 19e eeuw is er in de reformatorische traditie een focus gekomen op de persoonlijke ervaring van mensen. Dat zie je in de hele cultuur, maar ook binnen de kerk. Daardoor is er een obsessie ontstaan voor de eigen ervaring en het eigen gevoel. Die ervaringen lijken maatgevend te zijn om jezelf als christen te mogen beschouwen. De bekeringservaring - denk aan een stem horen of een licht zien - wordt dan een bevestiging waardoor je ‘erbij mag horen’. Ik denk dat dit een afwijking is van de brede christelijke traditie (de kerk van alle eeuwen), maar vooral van het Evangelie zelf. We stellen dan een veel hogere eis aan ons geloof dan God Zelf doet. Geloven dat Jezus Christus voor ons naar de aarde is gekomen, en vertrouwen op wat hij gedaan heeft, is voldoende. Dat vind ik prachtig. Je mag leven in de zekerheid van het geloof."

"Persoonlijk heb ik door die ontdekking, rond mijn 20e levensjaar, niet alleen rust in het geloof gevonden maar ook geleerd om het gewone, dagelijkse leven als een geschenk te ontvangen. Het aardse leven is niet iets minderwaardigs, alsof het alleen om het hemelse zou gaan. Integendeel, dit leven is Gods geschenk aan ons mensen." Van Alphen verwijst naar de bekende bekeringservaring van de apostel Paulus. "Hij had een bijzondere ervaring nodig om tot Jezus te komen. Maar dat wil niet zeggen dat we allemaal op die manier God vinden. Anderen zijn van kinds af aan gelovig en hoeven geen bijzonder proces door te maken. Daarnaast heb ik mogen leren dat bekering geen eenmalige ervaring is, die dan als het ware in je broekzak zit. Het is een dagelijkse roeping om ons tot Hem te bekeren en niet onze eigen weg te gaan."

Zijn predikantschap vloeide voort uit deze ontdekking. In Numansdorp geeft hij leiding aan de Hervormde Gemeente. "Een kleine groep mensen is in het dorp betrokken bij het kerkelijk leven. Er is ook een grote groep mensen die in het verleden wel betrokken was bij de kerk, maar nu niet meer. Die vraag houdt mij bezig: 'Hoe kan het dat de mooie boodschap van het geloof mensen opeens niets meer zegt?' Is er echt sprake van desinteresse? Of hebben mensen te maken gehad met vervelende ervaringen?" Van Alphen geeft toe dat hij er weinig aan toekomt om deze kerkverlaters persoonlijk te ontmoeten. "Dat vind ik jammer, maar tegelijkertijd hebben we als christenen allemaal mensen in onze omgeving met wie we het geloof mogen delen."

"Ik zie het als onze uitdaging om samen een gemeente van levende christenen te vormen. Daar sluit ik mijzelf bij in. Ik ben ook wat voorzichtig met bijvoorbeeld het streven naar een ideaalbeeld, want een gemeente is nooit volmaakt. Het blijft voor iedere kerk en iedere christen een uitdaging om in woord en daad een getuige van Christus te zijn. Vaak heb je als predikant het idee: 'Ik moet iets bereiken of bewerkstelligen'. Maar de laatste jaren heb ik steeds meer ingezien dat ik mij als predikant ook mag laten verrassen en met mijn gemeente bijzondere dingen mag ontdekken. Ik denk aan mensen die een hernieuwd besef van geloof doormaken. Daarmee mogen we elkaar bemoedigen. God is ook aan het werk in Numansdorp!"

"Nee. Het woord 'gearriveerd' wil ik vermijden," antwoordt de dominee. "Dat zijn we in mijn ogen nooit. Wel mogen we ons aanvaard weten door God. Dat is in het geloof echt fundamenteel. Dat is geen kwestie van een behaald diploma, maar een zaak van levend vertrouwen. Een theoloog omschreef dit eens als: 'aanvaarden dat je aanvaard bent.' Het geheim is dat God zondaren aanvaardt en daarom mogen we in dankbaarheid leven."