"Van Zuid-Koreaanse christenen wordt soms verwacht dat ze dagelijks twee uur bijbelstudie volgen. Als ik dat hier zou zeggen, komt er niemand opdagen." Ds. W. J. van den Brink, bezorgd over het geestelijke klimaat in Nederland, ging nog niet zo lang geleden aan de slag als predikant in de hersteld hervormde gemeente in Scherpenzeel en Elst. "Als kandidaat zag ik voorheen niet wat een preek doet met mensen. Nu mag ik als predikant achter de voordeur meekijken."

"De gemeente is een kudde en de predikant is de herder, die geroepen is om het voedsel te geven wat de schapen nodig hebben," maakt de dominee duidelijk. "Om van die schapen één kudde te maken, is een worsteling." Zijn predikantschap ziet hij als "een dubbel wonder" omdat hij lange tijd op een beroep heeft moeten wachten. "Verschillende gemeenten beroepen wel predikanten, maar geen kandidaten. Waarom is moeilijk te peilen. Wellicht speelt de onervarenheid mee." Hij beschouwt het als zijn verantwoordelijkheid om het Woord van God te laten aansluiten bij alle verschillende gemeenteleden in zijn twee gemeentes. Beide gemeenten tellen ruim 200 leden.  Dat betekent dubbele kerkenraadsvergaderingen en catechisaties.

"Het enige voordeel is dat ik een in Scherpenzeel gehouden preek ook in Elst kan laten horen en vice versa. Daarom is het uiteindelijk wel goed te doen. In Elst bevinden zich heel veel ouderen, terwijl in Scherpenzeel juist veel jongeren bij elkaar komen. In laatstgenoemde gemeente probeer ik eenvoudiger te zijn in mijn taalgebruik. Bovendien heb ik voor de klas geleerd om duidelijk te zijn. Dan hoef ik niet bang te zijn dat preken over de hoofden van jongeren heen gaan. Door die duidelijkheid begrijpen zij waar de boodschap over gaat."

Op de vraag of er sprake is van geestelijke honger, antwoordt Van den Brink: "Geestelijke honger zou betekenen dat mensen op zoek zijn naar wie Christus is en wie zijzelf zijn. Hoe kunnen wij komen tot de zekerheid van het geloof? Lang niet iedereen is evenveel met die vragen bezig. Soms heb je als predikant met het organiseren van activiteit een bepaalde doelgroep voor ogen. Vervolgens blijken ze niet te komen. Dan is de vraag: ‘Sluit de boodschap voldoende aan bij de leefwereld van mensen?’ Als predikant blijft dit moeilijk. Dominee-zijn is een voorrecht én een worsteling."

Onlangs heeft Van den Brink in de prediking aandacht gevraagd voor de boetedag naar aanleiding van de door de Gereformeerde Gemeente georganiseerde boetedag. Gereformeerde christenen vroegen God om vergeving naar aanleiding van de voortdurende secularisatie die dit land treft. "Ik heb mij op de preekstoel hardop afgevraagd of er over twintig jaar nog christelijke partijen en scholen zijn. Kijk naar Noord-Afrika. Augustinus en Ambrosius (bekende kerkvaders, red.) hebben daar gewerkt. Van het christelijk geloof is daar bijna niets meer over. Hier in Nederland mag al honderden jaren het Evangelie klinken. Als we dit onvoldoende praktiseren, kan ook hier het christelijk geloof verdwijnen."

De predikant voelt zich indirect ook schuldig aan de ontkerkelijking. "Bovendien worden hier bijna honderd kinderen per dag vermoord in de moederschoot. Dat mag gewoon in ons land. De vraag is of we als christenen in Nederland te vaak hebben gezwegen. Daarom was de boetedag noodzakelijk. Vaak zijn we te weinig radicaal en te lui. Ik heb gelezen dat van Zuid-Koreaanse christenen wordt verwacht twee uur per dag bijbelstudie te doen in een kerkgebouw. De kerk groeit en bloeit. Als ik dat hier zou zeggen, komt er niemand opdagen. Laten we onze lauwheid daarom als schuld belijden."