De Didache is een oud geschrift uit de vroege kerk dat eeuwenlang zoek is geweest. Het wordt pas in 1873 opnieuw ontdekt in een bibliotheek in Constantinopel, het tegenwoordige Istanbul, maar blijft daarna bij het grote publiek onbekend. Dat is jammer, want het is een uniek geschrift dat zeker de moeite van het lezen waard is.

Hier zijn 5 redenen waarom het lezen van de Didache voor iedere christen relevant is:

Het eerste deel van de Didache gaat over de twee wegen: de weg van het leven en de weg van de dood. Op een unieke en compacte manier wordt ingegaan op het leven als christen. De Didache maakt ons christen zijn heel praktisch: heb God en je naaste lief en doe goed aan wie in nood is. Eigenlijk zou iedere christen de leer van de twee wegen moeten kennen. De twee wegen leer is mogelijk de leer in een notendop zoals de apostelen die gebruikten om nieuwe gelovigen (snel) de woorden van Jezus bij te brengen. 

Op een heel nuchtere manier wordt uitgelegd hoe er moet worden gedoopt. De standaard is: doop in stromend water, dus in het openbaar in een rivier. Wanneer er geen rivier in de buurt is mag stilstaand water worden gebruikt, liefst koud, anders warm. Wanneer dat er ook niet is, giet dan drie keer water over het hoofd. Wellicht, als we de afgelopen ruim 100 jaar de Didache zouden hebben gelezen, waren al die ruzies en kerkscheuringen niet nodig geweest. De Didache lost de discussie in een paar regels op: besprenkelen mag, maar als het even kan onderdompelen. En dan liever met koud als warm water, dus zet de verwarming in het doopbassin maar alvast uit, of nog beter: zoek een riviertje op. 

Wat opvalt is dat er een aantal zegen-bedes voor het brood en de beker worden gebruikt, zoals we dat ook in de evangeliën lezen wanneer Jezus met zijn discipelen het avondmaal viert. De viering van het avondmaal was, net als we dat in de bijbel lezen, in die tijd nog een echte maaltijd. Er staat dat wanneer men verzadigd is, nog een aantal dankzeggingen moeten worden uitgesproken, waarna de aanwezige profeten mogen danken zoals ze dat willen. 

Op een heel praktische manier wordt aangegeven hoe met gastvrijheid moet worden omgegaan, met name in relatie tot de rondtrekkende profeten en leraren, die er in die tijd waren. Bijvoorbeeld; wanneer er iemand langs komt moet hij in eerste instantie gastvrij ontvangen worden, maar wanneer hij langer dan drie dagen blijft rondhangen, moet er een rood lampje bij de gastheer gaan branden. Dan zou het wel eens iemand kunnen zijn die het christen-zijn gebruikt om overal gratis kost en inwoning te krijgen. De oplossing is ook weer praktisch: kijk wat voor vak hij beheerst en zet hem aan het werk. Wil hij niet aan de slag, wijs hem dan de deur. 

Veel van wat we nu leren is, naast de woorden van Jezus in de evangeliën,  ontleend aan de brieven van Paulus. Die brieven zijn echter vaak een bijsturing of aanvulling op wat hij al eerder had geleerd. Dat zegt Paulus zelf meerdere keren (1Kor.15:2; 1Thess.3:10; 2Thess.2:5; Filip.3:3,17,18). Wanneer je nu van deze brieven je ‘leer’ gaat maken mis je een stukje van de puzzel. Stel: je hebt iemand volgens het boekje hebt leren autorijden maar na een jaar later hoor je van iemand anders dat die persoon niet in zijn spiegels kijkt. Je besluit hem een brief te schrijven waarin staat dat hij toch echt heel erg vaak in zijn spiegels moet kijken. Het lesboekje raakt alleen kwijt in de tijd, en op basis van jouw brief wordt nu iedereen geleerd auto te rijden terwijl er continu in de spiegels moet worden gekeken. Dat dit nooit jouw bedoeling was snapt iedereen, tenzij …. niemand meer weet dat er oorspronkelijk een lesboekje was. Het is niet gezegd dat de Didache het oorspronkelijke lesboekje is, dat we al heel lang kwijt waren, maar op het gevaar af dat we te vaak in onze spiegels kijken, kan het geen kwaad het toch even in te zien. Veel moeite kost dat niet, want het is maar een klein geschrift met zestien korte hoofdstukjes, maar wel met een grote inhoud.