"Het is niet verkeerd om gevoelens van frustraties tijdens moeilijkheden naar God te uiten. Ik denk dat God juist wil dat je bij Hem komt en je gevoelens met Hem deelt," zegt Tineke Venhuizen. Zij heeft een miskraam moeten verwerken en kreeg enkele weken later het bericht dat haar man zaadbalkanker met uitzaaiingen had. Haar emoties liepen zo hoog op, dat ze het soms letterlijk uitschreeuwde naar God.

Tineke groeide op in een gereformeerd vrijgemaakt gezin. "Via de kerk en school leerde ik over de Heere Jezus, maar het evangelie heeft mij als kind niet geraakt. Dat kwam denk ik doordat ik weinig liefde ervoer vanuit huis en de kerk. Ik groeide op in een gebroken gezin en voelde me thuis niet veilig en geborgen door traumatische gebeurtenissen. Ik was een eenzaam kind en trok me vaak terug op mijn slaapkamertje op zolder en uitte mijn gevoelens in tekenen en schrijven. De relatie met mijn vader verliep erg bitter en er was sprake van voortdurende afwijzing. Ik had door het wantrouwen in mijn aardse vader een slecht beeld van God als Vader. Mijn ouders gingen scheiden toen ik vijftien was en twee jaar later verliet ik mijn ouderlijk huis en verhuisde naar een andere provincie."

"Ik denk dat ik door eenzaamheid en afwijzing van vaderlijke liefde het geloof en vertrouwen in mensen en in God was kwijt geraakt. Ik weet nog goed dat ik als klein meisje de Heere Jezus een briefje had geschreven met de vraag of mijn vader wel van mij hield. Ik had geen antwoordt teruggekregen en in mijn kinderlijke beleving raakte ik toen erg teleurgesteld. In de gedachte dat zowel mijn aardse vader als mijn hemelse Vader niet van mij hielden, had ik mijn hart gesloten. Als jong meisje liep ik met de gedachte rond hoe ik uit dit leven kon stappen en was ik erg verdrietig over mijn leven geraakt."

Op 20-jarige leeftijd volgde een ommekeer in het geloofsleven van Tineke. "Op een dag verloor ik twee mensen die erg belangrijk voor mij waren en dat maakte dat ik het leven nog maar weinig zinvol vond. Ik heb God gesmeekt of Hij mij bij Hem wilde nemen. Ik kreeg toen op mijn hart de nazorg van de Evangelische Omroep te bellen na een tv-preek op zondagochtend. Het feit dat er iemand luisterde bracht mij terug naar de werkelijkheid. Dankzij hulp van anderen was ik in staat het leven weer op te pakken. Ik leerde bidden en Bijbellezen. God heeft mij nooit losgelaten en daar ben ik Hem heel dankbaar voor. Mijn leven zou doelloos zijn zonder Hem. God heeft mij in het helingsproces laten zien dat Hij er wel voor mij was toen ik als kind naar Hem riep." Haar beeld van God de Vader herstelde geleidelijk aan. "Het luisterende oor wat ik toen heb ervaren is mij altijd bijgebleven." Deze ervaring heeft bijgedragen aan het opstarten van

. "Ik denk dat deze ervaring er mede toe heeft bijgedragen dat ik nu zelf een website ben gestart, waar mensen met moeilijkheden kunnen vragen om een gesprek met een ervaringsdeskundige."

Jaren later leerde Tineke haar huidige echtgenoot Cees kennen. Dat gebeurde vier maanden nadat zijn toenmalige vriendin door een ongeluk om het leven was gekomen. "Tijdens een wandeling in de bergen van Oostenrijk was ze uitgegleden en naar beneden gerold waardoor ze haar nek had gebroken. Op die plek is ze in zijn armen overleden. Dat is erg traumatisch waardoor het begin van onze relatie vooral bestond uit rouwverwerking. Een paar jaar later kozen we bewust voor elkaar en trouwden we. We waren al snel in verwachting van ons eerste kindje en konden ons geluk niet op. Maar we verloren het kindje na een paar maanden zwangerschap en een paar weken later kregen we het bericht dat Cees zaadbalkanker met uitzaaiingen had. Voor je gevoel is er dan ineens geen toekomst meer. Van de behandelend specialist kregen we de mogelijkheid toch op natuurlijke wijze in verwachting te raken. Terwijl mijn man onder streng toezicht stond, raakten we in verwachting en negen maanden later werd ons dochtertje geboren."

"Een prachtig en wonderlijk geschenk van onze Heer," vervolgt ze. "Zo ervoeren wij dat heel intens. Uiteindelijk kreeg mijn man geen behandeling omdat op de scans bleek dat de plekjes kleiner waren geworden. Anderhalf jaar later werd ons tweede dochtertje geboren. Naast gevoelens van geluk dat we toch kinderen mochten krijgen, hadden we ook gevoelens van teleurstelling en machteloosheid gehad. Cees zijn werkgever had hem in deze periode ontslagen en hij heeft erg geworsteld met zichzelf. We verlangden in de moeilijke perioden enorm naar rust, vrede en stabiliteit. God heeft ons vastgehouden en ons door deze moeilijkheden geleid via andere mensen, via hulp die we kregen, door lastige kwesties die ineens opgelost konden worden en door bijzondere vriendschappen die zijn ontstaan. God heeft ons de handvatten gegeven waardoor wij in de moeilijkheden steeds weer konden opstaan en doorgaan."

Volgens Tineke is het niet verkeerd om gevoelens van ‘het niet begrijpen’ naar God te uitten. "Ik heb momenten gehad dat ik mijn hoog opgelopen emoties echt uitgeschreeuwd heb naar Hem. Soms deed het zo enorm veel pijn. Het is denk ik niet meteen verkeerd zolang je geen wrok koestert richting God. Blijven hangen in teleurgestelde gevoelens (verbittering) is gevaarlijk omdat je daarmee, misschien deels ook uit zelfmedelijden, de schuld bij God neerlegt. Je moet blijven vertrouwen op Zijn belofte en de Bijbel waarin God ons duidelijk zegt dat Hij voor ons zorgt, maar wat niet wil zeggen dat wij behoed worden voor tegenslagen."

"De Heere Jezus zat in een lastige (zacht uitgedrukt) situatie. Hij wist wat er zou gaan gebeuren, maar liet niet Zijn eigen wil de boventoon voeren, maar de wil van de Vader. Hij gehoorzaamde de Vader en wist dat als Hij de Vader zou gehoorzamen Hij Hem ook zou eren. Het is schokkend te ontdekken dat de Heere Jezus dus blijkbaar enorm op zag tegen wat er zou gaan komen. Ondanks het vreselijke vooruitzicht bleef de Heere Jezus trouw. Dat heeft mij diep geraakt." Tineke vindt het beseffen van Jezus' kruisdood belangrijk. "Hij die heel zijn 'bediening' in contact stond met God de Vader, riep vlak voor Zijn dood: 'Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?' Misschien was dat nog wel wat Hij het meest vreesde."

"Tja, een moeilijke vraag," antwoordt ze. "Ik geloof dat God iedereen op het oog heeft. Uiteindelijk zal iedereen een keuze moeten maken. Het zou kunnen zijn - met de nadruk op 'zou kunnen' - dat je door moeilijkheden in je leven Jezus eerder zou aannemen dan wanneer die moeilijkheden er niet zouden zijn. Juist omdat je je in jouw moeilijkheden hopeloos en machteloos kan voelen, zou je daardoor vatbaarder voor het Evangelie kunnen zijn. Het Evangelie is toch het Goede Nieuws, dat geloof, hoop en liefde brengt. Maar je vraag kan denk ik niet bewezen worden en dat hoeft ook niet."