Christelijke idolen
Bizar
‘Het valt me op hoeveel bekende Nederlanders er in programma’s worden
gestopt’, zei journalist Max Westerman toen hij na 25 jaar in de VS
terugkwam in Nederland. ‘Alsof er geen format bedacht kan worden zonder
“sterren”. Dat heb ik altijd heel bizar gevonden. Ik merk het zelf ook
als ik op straat loop. De mensen willen allemaal wat van je. Ik krijg
de gekste uitnodigingen. Nog geen uur nadat ik ontslag had genomen bij
RTL als correspondent, kreeg ik een uitnodiging van een producent:
“Meneer Westerman, wat dacht u ervan te gaan dansen op het ijs?” En de
omroep LLiNK wil bij mij thuis komen kijken of ik mijn afval wel in de
biodynamische bak – of hoe heet dat hier – stop.’
- En het rare is: christenen hebben hun eigen idolen gecreëerd. In christelijke magazines en op christelijke sites worden nieuwtjes over deze idolen verspreid. Ook deze idolen geven persconferenties en staan breed lachend afgebeeld op posters - in een sfeer van glitter en glamour. Soms hebben deze idolen een voorbeeldfunctie (net als heiligen in de rooms-katholieke kerk). Maar vaker lijken ze in precies dezelfde behoefte te voorzien als ‘gewone’ idolen: onze behoefte aan vermaak en entertainment.
Natuurlijk is het mooi wanneer christenen popcultuur (televisie, popmuziek) gebruiken om God te eren. Maar moeten we daarvoor ook die stompzinnige idolencultus zo kritiekloos kopiëren? De Bijbel roept ons nergens op om de seculiere cultuur na te apen en vervolgens te overgieten met een christelijk sausje. Integendeel. ‘Gij geheel anders: gij hebt Christus leren kennen’, schrijft Paulus. ‘Gij toch hebt van Hem gehoord en zijt in Hem onderwezen, gelijk dit de waarheid is in Jezus, dat gij, wat uw vroegere wandel betreft, de oude mens aflegt, die ten verderve gaat, naar zijn misleidende begeerten, dat gij verjongd wordt door de geest van uw denken, en de nieuwe mens aandoet, die naar de wil van God geschapen is in waarachtige gerechtigheid en heiligheid.’
Redactie Habakuk
Praatmee